Adrian Kin (ur. 12 lutego 1979 w Łodzi, zm. 26 czerwca 2012) był polskim paleontologiem oraz geologiem, znanym z popularyzacji nauki i zbierania skamieniałości.
Życiorys
Tytuł magistra geologii uzyskał w 2005 roku na Uniwersytecie Warszawskim, a stopień doktora w 2011 roku na Uniwersytecie Jagiellońskim. Był twórcą i prezesem Stowarzyszenia Przyjaciół Nauk o Ziemi Phacops oraz autorem 12 artykułów naukowych.
Jego badania obejmowały różnorodne zagadnienia w dziedzinie paleontologii, w tym amonity z okresu kredy, trylobity dewonu, małże kredowe oraz szkarłupnie z mezozoiku. Odkrył bardzo bogate stanowisko skamieniałości z górnej jury (tyton) w gminie Sławno w województwie łódzkim, które nazywane jest „polskim Solnhofen”. Po jego śmierci, wspólnie z B. Błażejowskim, ustanowił nowy gatunek kopalnej ważki, nazwany na jego cześć Eumorbaeschna adriankini. Wraz z Błażejowskim opisał także nowy gatunek kopalnego skrzypłocza, Limulus darwini, z późnej jury, odkryty w kamieniołomie w Owadowie-Brzezince.
Adrian Kin był twórcą największej w Polsce prywatnej kolekcji polskich skamieniałości, która obejmowała około 50 tysięcy okazów. Po jego śmierci kolekcja ta została zakupiona przez Państwowy Instytut Geologiczny. Na podstawie części zbiorów z tej kolekcji, w Muzeum Geologicznym Państwowego Instytutu Geologicznego – PIB, zorganizowano czasową wystawę poświęconą dorobkowi Kina, trwającą od grudnia 2013 do czerwca 2014 roku.
Został pochowany na cmentarzu rzymskokatolickim pw. św. Anny w Łodzi.