Sir Adrian Cedric Boult (ur. 8 kwietnia 1889 w Chester, zm. 22 lutego 1983 w Londynie) był brytyjskim dyrygentem.
Życiorys
Uczył się w Westminster School w Londynie w latach 1901–1908 oraz w Christ Church na Uniwersytecie Oksfordzkim w latach 1908–1912. W okresie 1912–1913 studiował w konserwatorium w Lipsku, gdzie jego nauczycielami byli Arthur Nikisch i Max Reger. W 1914 roku otrzymał tytuł Doctor of Music na Uniwersytecie Oksfordzkim. W tym samym roku zadebiutował jako dyrygent podczas koncertu w West Kirby oraz dyrygował orkiestrą Covent Garden Theatre.
W swojej karierze dyrygował City of Birmingham Symphony Orchestra (w latach 1925–1930 oraz 1959–1960), BBC Symphony Orchestra (1930–1950) oraz London Philharmonic Orchestra (1950–1957). Pełnił funkcję dyrygenta podczas festiwalu The Proms od 1942 do 1950 roku. W latach 1919–1930 oraz ponownie od 1962 do 1967 wykładał w Royal College of Music w Londynie. W 1979 roku przeszedł na emeryturę.
W 1937 roku otrzymał tytuł szlachecki, a w 1969 roku został odznaczony Orderem Towarzyszy Honoru.
Dorobek
Sir Adrian Boult prezentował różnorodny program koncertowy, obejmujący dzieła wielkich kompozytorów XVIII i XIX wieku oraz muzykę współczesną. Odegrał kluczową rolę w promowaniu muzyki angielskiej na arenie międzynarodowej.
Występował gościnnie w wielu krajach europejskich oraz w Stanach Zjednoczonych, dyrygując takimi orkiestrami jak Boston Symphony i New York Philharmonic. Współpracował i utrzymywał bliskie relacje z kompozytorami takimi jak Gustav Holst, Ralph Vaughan Williams, Edward Elgar i Arthur Bliss, którzy często dedykowali mu swoje utwory.
Dyrygował prapremierowymi wykonaniami m.in. Planet Holsta (1918), Symfonii Pastoralnej (1922), IV Symfonii (1935) oraz VI Symfonii (1948) Vaughana Williamsa, Music for Strings Blissa (1935) i II Symfonii Tippetta (1958), a także angielską prapremierą Wozzecka Albana Berga (1934). Wspólnie z BBC Symphony Orchestra nagrał wiele utworów takich kompozytorów jak Beethoven, W.A. Mozart, Schubert, Sibelius i Brahms.
Opublikował książki takie jak A Handbook on the Technique of Conducting (Oksford 1921, zmienione wydanie Londyn 1968) oraz Thoughts on Conducting (Londyn 1963), a także swoją autobiografię My Own Trumpet (1973).