Adriaen van Utrecht

Adriaen van Utrecht (urodzony 12 stycznia 1599 w Antwerpii, zmarły w 1652 tamże) był flamandzkim malarzem barokowym, szczególnie znanym z martwych natur.

Życiorys

W 1614 roku rozpoczął praktykę w warsztacie Hermana de Neyta w Antwerpii, gdzie początkowo inspirował się twórczością Fransa Snydersa oraz jego ucznia Jana Fyta. Po ukończeniu praktyki artysta wyruszył w długą podróż do Niemiec, Francji i Włoch, gdzie pod wpływem włoskich malarzy barokowych opanował technikę światłocienia. W 1625 roku powrócił do Antwerpii i jako mistrz (wijnmeester) wstąpił do gildii św. Łukasza; prowadził własną pracownię i miał co najmniej siedmiu uczniów. W 1628 roku ożenił się z Constantią, córką malarza Willema van Nieuwlandta. Był również szwagrem Simona de Vosa, który poślubił jego siostrę.

Adriaen van Utrecht specjalizował się głównie w martwych naturach o różnorodnej tematyce. Malował owoce, warzywa, girlandy, trofea myśliwskie oraz sceny z targowisk i spiżarni, a także podejmował motywy wanitatywne. Zyskał szerokie uznanie, a jego dzieła trafiły na dwór króla Hiszpanii Filipa IV Habsburga. Często współpracował z innymi artystami, tworząc motywy dekoracyjne do ich prac; wśród jego zleceniodawców byli m.in. Jacob Jordaens, Erasmus Quellinus II, Theodoor Rombouts, Theodoor van Thulden, Jan van den Hoecke oraz David Teniers II.

Liczne dzieła artysty można oglądać w czołowych muzeach i galeriach zarówno w Europie, jak i w Ameryce, w tym w Prado w Madrycie, Rijksmuseum w Amsterdamie, Ermitażu w Sankt Petersburgu, Muzeum w Luwrze oraz J. Paul Getty Museum w Los Angeles.