Adolphine Bertha Pfeiffer
Adolphine Bertha Pfeiffer (urodzona 29 kwietnia 1889 w Kehl, zmarła 9 listopada 1971 w Warszawie) była niemiecką pedagog, mającą francuskie korzenie, która osiedliła się w Warszawie w 1920 roku. W trakcie II wojny światowej udzieliła schronienia dziewięciu Żydom w swoim mieszkaniu w Warszawie, co doprowadziło do jej deportacji do obozu w Majdanku.
Życiorys
Używała imienia Else. Była nieślubną córką krawcowej, Berthy Alexandrine Salomon, katoliczki pochodzącej z Paryża, prawdopodobnie mającej żydowskie korzenie. Nazwisko Pfeiffer przyjęła po tym, jak jej matka poślubiła piwowara Michaela Heinricha Pfeiffera, który uznał Adolfinę za swoje dziecko.
Początkowo pracowała w uzdrowisku w Königstein im Taunus, położonym w górach Taunus.
W 1920 roku przybyła do Warszawy, gdzie zaczęła pracować jako wychowawczyni i nauczycielka dzieci Żydówki Heleny Czyż, której brat był współwłaścicielem sanatorium w Königstein im Taunus. Mąż Heleny, Nikodem, był jednym z właścicieli hurtowni artykułów chemicznych przy ul. Mylnej oraz reprezentował fabrykę Semperit. Adolfina mieszkała do 1939 roku u rodziny Czyżów przy ul. Miodowej 21.
Na początku II wojny światowej rodzina Czyżów uciekła na wschód, do terenów przyłączonych do ZSRR, natomiast Adolfina pozostała w mieszkaniu przy ul. Miodowej. Po 2 października 1940 roku przeniosła się na ul. 6 Sierpnia (dzisiaj al. Wyzwolenia), do dzielnicy niemieckiej.
W czasie wojny prowadziła świetlicę w fabryce „Wola” przy ul. Bema. Po utworzeniu warszawskiego getta pomagała osobom, które tam się osiedliły, w tym krewnym oraz znajomym rodziny Czyżów. W swoim mieszkaniu przy ul. 6 Sierpnia udzieliła schronienia Żydowi z Lipska, Maxowi Felsenowi. Następnie przywiozła ze Lwowa swojego byłego chlebodawcę, Nikodema Czyża. Wkrótce zamieszkały u niej jeszcze dwie rodziny żydowskie. 29 grudnia 1942 roku Gestapo aresztowało ukrywających się Żydów, a niecałą godzinę później Adolfinę Pfeiffer przewieziono do siedziby Gestapo w al. Schucha, skąd po przesłuchaniu trafiła do obozu na Majdanku.
19 kwietnia 1944 roku została przetransportowana do Ravensbrück. Po wyzwoleniu obozu, 2 czerwca 1945 roku, Pfeiffer wróciła do Polski. Powróciła do pracy jako wychowawczyni i pomoc domowa. Najprawdopodobniej bezskutecznie ubiegała się o nadanie polskiego obywatelstwa. Zmarła w Warszawie w wieku 82 lat.
Bibliografia
Gazeta Wyborcza, 7 stycznia 2012