Louis Adolphe Thiers
Louis Adolphe Thiers (ur. 18 kwietnia 1797 w Marsylii, zm. 3 września 1877 w Saint-Germain-en-Laye) był francuskim politykiem, historykiem oraz zwolennikiem monarchii konstytucyjnej.
Życiorys
Thiers był z zawodu adwokatem oraz dziennikarzem liberalnym w Paryżu, gdzie działał od 1821 roku. W 1830 roku założył dziennik National, a jego działalność przyczyniła się do zorganizowania protestu przeciwko ordonansom, co doprowadziło do rewolucji lipcowej. Wkrótce zyskał poparcie mas ludowych, a po rewolucji w 1830 roku został radcą stanu, podsekretarzem stanu w ministerstwie skarbu oraz deputowanym.
Rozpoczął swoją działalność polityczną w czasie panowania Ludwika Filipa, gdzie zasłynął jako przeciwnik radykalnych ugrupowań republikańskich, brutalnie tłumiąc powstanie zorganizowane przez nie w 1834 roku.
Od 1832 roku pełnił funkcję ministra spraw wewnętrznych, a następnie ministra handlu i robót publicznych. W 1836 roku został premierem oraz ministrem spraw zagranicznych, sprawując te funkcje od lutego do sierpnia. Wkrótce przeszedł do opozycji, a w 1840 roku znów objął stanowisko premiera i ministra spraw zagranicznych, tym razem od marca do października. Dążył do umocnienia Francji na granicy Renu, jednak z powodu zarzutów o chęć wywołania wojny w Europie, ustąpił i powrócił do opozycji. Po 1848 roku stał się przeciwnikiem Napoleona III, wyznając poglądy orleanistyczne. W czasie zamachu stanu w 1851 roku został uwięziony, a następnie spędził lata 1851-1852 na wygnaniu. Po powrocie do Paryża skupił się na badaniach naukowych, a od 1863 roku ponownie został deputowanym i liderem opozycji. W 1870 roku sprzeciwiał się przedwczesnemu wypowiedzeniu wojny Prusom, starając się w czasie swojej podróży o wsparcie mocarstw dla Francji.
Będąc w opozycji do Napoleona III Bonaparte, którego nie doceniał i uważał za figuranta, którym można łatwo manipulować, podczas wojny francusko-pruskiej w 1871 roku przyjął korzystne dla Francji warunki zawieszenia broni. Poddał Paryż wojskom pruskim i brutalnie stłumił Komunę Paryską, za co zyskał przydomek „Krwawego Karła”.
Od 31 sierpnia 1871 roku stał na czele rządu jako prezydent III Republiki, negocjując pokój z Bismarckiem. Dzięki jego staraniom Francja szybko spłaciła kontrybucję wojenną i już w 1873 roku została uwolniona od okupacji. Został obalony 24 maja 1873 roku przez Zgromadzenie Narodowe, ale w 1877 roku powrócił do władzy wraz z Republikanami.
Thiers jest autorem wielotomowych dzieł, takich jak Historia Rewolucji Francuskiej (1823-1827, 6 tomów) oraz Historia Konsulatu i Cesarstwa (1845-1862, 20 tomów). Był zwolennikiem konstytucjonalizmu, nieprzychylnym nowym ideom socjalnym, a jego poglądy miały charakter nacjonalistyczny. W swoich pracach wychwalał Napoleona, a jednocześnie ostro krytykował radykalizm rewolucji.
Przypisy
Bibliografia
Tomasz Leszkowicz, Francuscy przywódcy – sylwetki, www.histmag.org, dostęp od 4 V 2012 r., histmag.org. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-05-18)].