Adolphe Tanquerey
Adolphe Tanquerey (urodzony 1 maja 1854 roku w Blainville-sur-Mer, zmarł 21 lutego 1932 roku w Aix-en-Provence) był francuskim kapłanem należącym do zgromadzenia sulpicjanów. Był autorem prac z zakresu duchowości i ascetyki, a także wykładowcą prawa kanonicznego i teologii dogmatycznej we Francji, między innymi w seminarium duchownym przy kościele Saint-Sulpice w Paryżu oraz w Stanach Zjednoczonych, w Wyższym Seminarium w Baltimore w stanie Maryland. Pełnił również funkcję mistrza nowicjatu sulpicjanów w Issy.
Działalność
Tanquerey studiował w Rzymie w dominikańskim Collegium Divi Thomae (dzisiejsze Angelicum), gdzie w 1878 roku uzyskał tytuł doktora teologii. W tym samym roku przyjął święcenia kapłańskie i wstąpił do sulpicjanów. Jako profesor w seminarium św. Sulpicjusza napisał dwa obszerne podręczniki teologii neo-scholastycznej: Synopsis theologiae dogmaticae oraz Synopsis theologiae moralis et pastoralis. W wyniku antyklerykalnej polityki rządu francuskiego, opuścił Paryż i osiedlił się w seminarium Saint-Sulpice d’Issy-les-Moulineaux, gdzie stworzył swoje najsłynniejsze dzieło: Précis de théologie ascétique et mystique (pol. Zarys teologii ascetycznej i mistycznej). Pierwsze wydanie ukazało się w 1924 roku i było wielokrotnie wznawiane oraz tłumaczone na wiele języków. W pracy tej opisał trzy klasyczne etapy życia duchowego: oczyszczenie, oświecenie i zjednoczenie. W swoich pismach kontynuował myśli Tomasza z Akwinu oraz Alfonsa Liguoriego, jednak nie był od nich całkowicie uzależniony. Jego refleksje cechowała wolność myśli oraz solidna, zrównoważona teologia, wyrażona w jasnym i rzeczowym języku. Dzięki jego pismom wielu ludzi na całym świecie mogło poznać bogactwo chrześcijańskiej duchowości. W latach 1915–1926 pełnił rolę mistrza nowicjatu sulpicjanów w Issy. Po przejściu na emeryturę w 1926 roku osiedlił się w Wyższym Seminarium w Aix-en-Provence, gdzie mieszkał aż do swojej śmierci w 1932 roku.
Przypisy
Bibliografia
David G. Schultenover: Biographical Dictionary of Christian Theologians. Patrick W. Carey, Joseph T. Lienhard (red.). Greenwood Publishing Group, 2000, s. 488-489.