Adolfo Alfredo Pedernera
Adolfo Alfredo Pedernera (urodzony 15 listopada 1918 w Avellanedzie, zmarły 12 maja 1995 w tym samym miejscu) był argentyńskim trenerem piłkarskim oraz napastnikiem. Był również byłym reprezentantem Argentyny.
W trakcie swojej kariery Pedernera występował w wielu klubach, w tym: Huracán Buenos Aires, River Plate Buenos Aires (wówczas nazywanym La Máquina, co oznacza „Maszyna”), Atlanta Buenos Aires oraz Millonarios Bogotá (określanym jako „Niebieski balet” lub „Niebieski taniec”). Dzięki swojemu stylowi gry zyskał przydomek El Maestro.
Przebieg kariery
Początkowe lata
Pedernera już w dzieciństwie wykazywał talent do piłki nożnej. W związku z tym wcześnie dołączył do szkółki piłkarskiej klubu Cruceros de la Plata, a w 1932 roku przeszedł do profesjonalnego klubu Huracán. Rok później związał się z River Plate. Zadebiutował w lidze w 1935 roku, mając zaledwie 16 lat. Niedługo później otrzymał powołanie do reprezentacji Argentyny, z którą w 1937 roku zdobył Copa América (powtórzył ten sukces jeszcze dwukrotnie – w 1941 i 1945 roku).
Z powodu II wojny światowej nie miał możliwości zaprezentowania swoich umiejętności na Mistrzostwach Świata, a zamiast tego cieszył się sukcesami na poziomie klubowym. Przyczynił się do potęgi River Plate, grając obok takich legend jak Ángel Labruna, José Manuel Moreno, Félix Loustau czy Juan Carlos Muñoz. Miał także okazję występować z takimi znakomitościami jak Hugo Reyes, Antonio El Maestrico Báez, Néstor El Pipo Rossi czy Alfredo Di Stéfano. Później ponownie spotkali się w Kolumbii, gdzie wspólnie tworzyli drużynę Millonarios. Wcześniej, w 1947 roku, Pedernera otrzymał propozycję miliona peso za transfer do klubu Atlanta.
W zespole Atlanta nie spędził zbyt dużo czasu i w 1948 roku powrócił do Huracán, gdzie rozpoczął swoją profesjonalną karierę. Niedługo potem trener Millonarios, Carlos Cacho Aldabe, odwiedził Pedernerę w Buenos Aires i przekonał go, aby przeniósł się do stolicy Kolumbii, Bogoty. Pedernera zgodził się i 8 czerwca 1949 roku stał się zawodnikiem klubu Millonarios. Do Bogoty dotarł 10 czerwca, witany na lotnisku Aeropuerto de Techo przez 5000 kibiców, którzy przybyli na tę okazję 200 samochodami i 25 autobusami.
Millonarios
Pedernera zamieszkał w północnej części Bogoty. W swoim pierwszym meczu w barwach nowego klubu 11 czerwca 1949 roku przeciwko Club Atlético Municipal (obecnie Atlético Nacional Medellín) przesiedział na ławce rezerwowych, gdyż Millonarios wygrał 6:0. Po raz pierwszy na boisku pojawił się 25 czerwca, biorąc udział w zwycięstwie nad drużyną Club Deportes Caldas 3:0. Prasa w Bogocie entuzjastycznie przyjęła jego występ, określając go mianem fenomenu i artysty, chwaląc jego inteligencję oraz przewidując, że jego występy w Millonarios uczynią wszystko możliwym.
W 1949 roku Pedernera wspólnie z Alfredo Di Stéfano i Pipo Rossim zdobył dla Millonarios mistrzostwo Kolumbii. Zgodnie z relacjami Alfredo di Stefano, drużyna stosowała strategię nazwaną „5 i taniec”, co oznaczało, że po zdobyciu pięciobramkowego prowadzenia zespół nie dążył do dalszego upokarzania rywala, lecz ograniczał się do wymiany piłki na boisku. Strategia ta została zastosowana w dziewięciu kolejnych zwycięstwach. W decydujących meczach o tytuł mistrza Kolumbii, Pedernera zdobył dwie kluczowe bramki w dwóch kolejnych meczach przeciwko drużynie Deportivo Cali.
Kariera trenerska
W 1950 roku, po rezygnacji dotychczasowego trenera Millonarios, Cacho Aldabe, Pedernera objął jego miejsce. Pod jego wodzą znalazło się wielu znakomitych graczy, takich jak Julio Cozzi, Antonio Báez, Julio César Ramírez, Reinaldo Mourín, Ramón Villaverde oraz Hugo Reyes. Pierwszy sezon nie był dla niego udany, ponieważ mistrzem Kolumbii został klub Deportes Caldas Manizales. Jednak w kolejnych trzech sezonach (1951, 1952 i 1953) jego Millonarios zdobyło tytuł mistrza Kolumbii.
Pod przewodnictwem Pedernery Millonarios pokonał wiele silnych drużyn, takich jak Huracán Buenos Aires, Bolívar La Paz, Rapid Wiedeń, a nawet jego dawny klub, River Plate Buenos Aires, który zdobył mistrzostwo Argentyny w 1952 i 1953 roku.
W marcu 1952 roku, mając 33 lata, towarzyszył Millonarios w europejskiej podróży. W trakcie tej wyprawy jego drużyna pokonała Real Madryt na Estadio Chamartín (obecnie Estadio Bernabeu) 4:2. Kiedy Hiszpanie chcieli się zrewanżować, przegrali z Millonarios jeszcze dwukrotnie.
W 1954 roku, po zakończeniu sporów w argentyńskim futbolu, które spowodowały emigrację wielu najlepszych piłkarzy, Pedernera miał możliwość powrotu do ojczyzny i przed końcem kariery zagrał w swoim pierwszym klubie – Huracán.
Ostatnie lata
W 1993 roku Pedernera opublikował swoją biografię pt. „El fútbol que viví … y que yo siento”, w której pomógł mu dziennikarz Alejandro Yebra.
W 1994 roku Pedernera spotkał się ze swoimi długoletnimi przyjaciółmi Alfredo Di Stéfano i El Pipo Rossi w Bogocie podczas uroczystości Féria Internacional del Libro. Rok później Pedernera zmarł.