Adolf Ziegler

Adolf Ziegler (ur. 16 października 1892 w Bremie, zm. 18 września 1959 w Varnhalt koło Baden-Baden) był niemieckim malarzem, który pełnił rolę prezesa Izby Sztuk Pięknych Rzeszy. Reprezentował nurt sztuki Blut und Boden oraz organizował wystawę sztuki uznawanej za zdegenerowaną.

Życiorys

W latach 1911–1924 Ziegler uczył się w Akademii Sztuk Pięknych w Weimarze, przerywając studia na czas służby wojskowej podczas I wojny światowej. Od 1924 do 1933 roku działał jako niezależny artysta. Po osobistym spotkaniu z Adolfem Hitlerem w 1925 roku dołączył do NSDAP, a następnie został mianowany „doradcą do spraw Sztuk Plastycznych” w strukturach partii.

W listopadzie 1933 roku objął stanowisko profesora w Akademii Sztuk Pięknych w Monachium. Jego naturalistyczne portrety oraz akty kobiece zyskały uznanie Hitlera, chociaż krytycy określili jego twórczość jako skrajny naturalizm, nadając mu tytuł „narodowego malarza włosów łonowych” (Reichsschamhaarmaler). W listopadzie 1936 roku Ziegler został prezesem Izby Sztuk Pięknych Rzeszy, będącej częścią Izby Kultury Rzeszy (Reichskulturkammer). W 1937 roku, na polecenie Hitlera, brał udział w „oczyszczaniu” niemieckich muzeów i galerii z dzieł sztuki zdegenerowanej. W ramach tej akcji skonfiskowano ponad 16 tysięcy dzieł sztuki, z których część sprzedano za granicę po niskich cenach, inna część została publicznie zniszczona, a kilkaset eksponatów zaprezentowano na wystawie sztuki zdegenerowanej w Monachium. Wśród dzieł, które spotkał ten los, znajdowały się prace ekspresjonisty Emila Nolde, który został wykluczony z Izby Sztuk Pięknych Rzeszy pismem Zieglera z 23 kwietnia 1941 roku, a jego 1052 prace zostały zarekwirowane. Ziegler jednocześnie promował własną twórczość podczas Wielkiej Wystawy Sztuki Niemieckiej, organizowanej w Monachium, oraz opublikował książkę pt. Die Kunst im Dritten Reich (Sztuka w III Rzeszy).

W 1943 roku, zaniepokojony nadchodzącą klęską nazizmu, zaproponował negocjacje pokojowe z Wielką Brytanią, co skutkowało jego tymczasowym aresztowaniem w obozie KL Dachau. Po zakończeniu wojny osiedlił się u siostry w Baden-Baden. Został zakwalifikowany przez komisję denazyfikacyjną jako „Mitläufer” (bierny uczestnik).

W przeciwieństwie do dzieł rzeźbiarzy Josefa Thoraka i Arno Brekera, których prace przetrwały jako świadectwo czasów III Rzeszy, malarstwo Adolfa Zieglera, charakteryzujące się naturalizmem i brakiem stylu, pozostaje jedynie dowodem na upodobania Hitlera.

Bibliografia

Reinhard Müller-Mehlis: Die Kunst im Dritten Reich (Sztuka w III Rzeszy), Heyne, 1976, ISBN 3-453-41173-0.
Berthold Hinz: Die Malerei im deutschen Faschismus – Kunst und Konterrevolution, Hanser, München 1974, ISBN 3-446-11938-8.
Hermann Hinkel: Zur Funktion des Bildes im deutschen Faschismus, Anabas, Steinbach 1975, ISBN 3-87038-033-0.