Adolf Władysław Wierzbicki
Adolf Władysław Wierzbicki, znany również pod pseudonimem „Wiktor Rutowski” (urodzony 17 września 1897 w Krakowie, zmarł 24 grudnia 1992 w Londynie), był majorem Wojska Polskiego oraz działaczem niepodległościowym.
Życiorys
Urodził się 17 września 1897 roku w Krakowie, w rodzinie Walerii. W trakcie I wojny światowej, jako pomocnik handlowy, wstąpił do Legionów Polskich. Służył w 1 pułku piechoty.
25 września 1919 roku, jako podoficer byłych Legionów Polskich, został mianowany na podporucznika w piechocie, z datą 1 października 1919. W tym czasie był przydzielony do 5 pułku piechoty Legionów. W czerwcu 1921 roku został przydzielony do Powiatowej Komendy Uzupełnień 5 pp Leg., a w listopadzie tego samego roku objął stanowisko II referenta w Powiatowej Komendzie Uzupełnień Sochaczew. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu porucznika z datą starszeństwa 1 czerwca 1919 oraz 878. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym pozostał 5 pp Leg. Następnie został przeniesiony do 72 pułku piechoty, zachowując jednocześnie swoje stanowisko w PKU Sochaczew w Grodzisku. 4 czerwca 1923 roku został przydzielony do PKU Starogard na stanowisko oficera ewidencyjnego dla powiatu tucholskiego. Z dniem 16 sierpnia 1923 roku został przeniesiony do PKU Zamość na stanowisko II referenta. 1 grudnia 1924 roku awansował na kapitana, z datą starszeństwa 15 sierpnia 1924 oraz 384. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W lutym 1926 roku, po reorganizacji komendy, potwierdzono jego stanowisko kierownika II referatu poborowego. W kwietniu następnego roku przeniesiono go na stanowisko kierownika I referatu administracji rezerw. W marcu 1939 roku służył w Departamencie Uzupełnień Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie na stanowisku kierownika referatu Wydziału Uzupełnień.
W czasie II wojny światowej służył w Polskich Siłach Powietrznych w Wielkiej Brytanii (numer służbowy RAF P-1182) i awansował na majora. Zmarł 24 grudnia 1992 roku w Londynie, a jego miejsce spoczynku znajduje się na cmentarzu Gunnersbury.
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Niepodległości – 2 sierpnia 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”
- Krzyż Walecznych – dwukrotnie „za czyny orężne w bojach byłego 1 pp Leg.”
- Srebrny Krzyż Zasługi – 1938 „za zasługi w służbie wojskowej”
Przypisy
Bibliografia
Dziennik Rozkazów Ministerstwa Spraw Wojskowych. Wojskowa Biblioteka Cyfrowa „Zbrojownia”. [dostęp 2019-03-23].
Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty. 5 czerwiec 1935. Warszawa: Departament Piechoty Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1935.
Tadeusz Jerzy Krzystek, Anna Józefa Krzystek: Polskie Siły Powietrzne w Wielkiej Brytanii w latach 1940-1947 łącznie z Pomocniczą Lotniczą Służbą Kobiet (PLSK-WAAF). Sandomierz: Stratus, 2012. ISBN 978-83-61421-59-7.
Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.