Adolf Warzok

(ur. 14 czerwca 1915 w Ciechowicach, zm. 14 marca 1997 w Opolu) – polski lekarz, harcerz oraz pisarz.

Życiorys

Był synem powstańca śląskiego o imieniu Adolf. Swoją edukację rozpoczął w liceum w Lublińcu, a od 1932 roku kontynuował ją w polskim liceum w Bytomiu. Od 1926 roku angażował się w działalność ZHP, w tym również w Niemczech, gdzie w 1935 roku uzyskał stopień instruktora. W 1937 roku rozpoczął studia z zakresu medycyny na Uniwersytecie Wrocławskim, jednak w 1939 roku został usunięty z uczelni z powodu swojego polskiego pochodzenia. W tym okresie przystąpił do Związku Akademików Polaków w Niemczech oraz Związku Polaków w Niemczech. W trakcie II wojny światowej był więziony m.in. w Buchenwaldzie (1939-1940), a następnie wcielony do Wehrmachtu, gdzie pełnił funkcję sanitariusza. Od 1943 roku aktywnie działał w polskim podziemiu na terenie III Rzeszy (Obwód Zewnętrzny R 316). Po wojnie, w latach 1946-1948, kontynuował studia medyczne na swojej macierzystej uczelni, a w 1950 roku uzyskał tytuł lekarza.

Był twórcą oraz ordynatorem pierwszego w województwie opolskim oddziału urologicznego, który prowadził w latach 1952-1980. Po zakończeniu wojny wstąpił w szeregi Rady Naczelnej ZHP. W 1995 roku otrzymał Nagrodę im. Karola Miarki. Zmarł i został pochowany na cmentarzu komunalnym w Opolu.

Dzieła

W swoim dorobku literackim opublikował cztery książki (dane z katalogu Biblioteki Narodowej):

Bojki, błozny i klyty. Wydawca: Towarzystwo Przyjaciół Opola. 1974.
Czas na rozdrożach: (wspomnienia). Wydawca: Instytut Śląski. 1981.
In speculis czyli Na czatach albo też Powtórka z łaciny. Wydawca: Towarzystwo Przyjaciół Opola. 1988.
Na rozdrożach z „Rodłem”. Harcerska Oficyna Wydawnicza. 1987.