Adolf von Baeyer

Johann Friedrich Wilhelm Adolf von Baeyer

Johann Friedrich Wilhelm Adolf von Baeyer (ur. 31 października 1835 w Berlinie, zm. 20 sierpnia 1917 w Starnbergu) był niemieckim chemikiem, który w 1905 roku zdobył Nobla za swoje osiągnięcia w zakresie chemii organicznej oraz technologii chemicznej, przede wszystkim poprzez badania nad barwnikami i związkami aromatycznymi.

Życiorys

Był synem pruskiego generała oraz uznanego geodety, Johanna Jacoba Baeyera. Początkowo studiował matematykę i fizykę na Uniwersytecie Fryderyka Wilhelma w Berlinie, a później chemię w Heidelbergu pod kierunkiem Roberta Bunsena i Augusty Kekulé. W 1864 roku został wykładowcą w Berlińskiej Akademii Handlowej, a w 1872 roku objął stanowisko profesora na Uniwersytecie Rzeszy w Strasburgu. Od 1875 roku pracował jako profesor chemii na Uniwersytecie Ludwika i Maksymiliana w Monachium, zastępując Justusa von Liebiga.

W 1885 roku król Bawarii nadał mu dziedziczny tytuł szlachecki Ritter. W 1895 roku otrzymał odznaczenie Pour le Mérite za Naukę i Sztukę. W 1905 roku został laureatem Nagrody Nobla za wkład w rozwój chemii organicznej oraz przemysłu chemicznego, a także za prace nad barwnikami organicznymi i hydroaromatycznymi związkami chemicznymi.

Badania naukowe Baeyera koncentrowały się na terpenach (pierwsza synteza miała miejsce w 1888 roku) oraz barwnikach. Odkrył eozynę, kwas barbiturowy (1863) oraz dwie metody syntezy indygo (pierwsza synteza w 1878 roku z 1H-indolo-2,3-dionu, a w 1882 roku, wspólnie z Viggo Drewsenem, z 2-nitrobenzaldehydu i acetonu). Opracowanie metody syntezy błękitu indygo miało znaczny wpływ na rozwój przemysłu barwników w Niemczech.

Zmarł i został pochowany na cmentarzu Leśnym w Monachium.