Adolf Gustaw Ulrych (ur. 23 lutego 1895 w Szczakowej, zm. wiosną 1940 w Charkowie) był kapitanem administracji (piechoty) Wojska Polskiego oraz działaczem niepodległościowym.
Życiorys
Urodził się 23 lutego 1895 roku w Szczakowej, wówczas w powiecie chrzanowskim Królestwa Galicji i Lodomerii, jako syn Antoniego i Józefy z domu Böhm.
W trakcie I wojny światowej, będąc uczniem szkoły realnej, zaciągnął się do Legionów Polskich. Służył w 4 pułku piechoty jako jednoroczny sekcyny. Po odzyskaniu niepodległości, dołączył do kompanii sztabowej Dowództwa Okręgu Generalnego Kraków, a następnie do Oddziału I Sztabu DOGen. Kraków oraz Okręgowego Zakładu Gospodarczego. 14 kwietnia 1919 roku, jako podoficer byłych Legionów Polskich, otrzymał awans na podporucznika w piechocie, obowiązujący od 1 kwietnia tego samego roku. W 1920 roku, podczas wojny z bolszewikami, pełnił funkcję komendanta stacji zaopatrzenia w Krasnem. 21 grudnia 1920 roku został zatwierdzony na stopień porucznika, z datą od 1 kwietnia 1920, w grupie oficerów byłych Legionów Polskich.
3 maja 1922 roku został zweryfikowany na stopień porucznika, ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 1166. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego macierzystym oddziałem był 4 pułk piechoty Legionów. Następnie został przeniesiony do 50 pułku piechoty w Kowlu. Od 1925 roku dowodził kompanią, a później plutonem artylerii pułkowej. 3 maja 1926 roku prezydent RP nadał mu stopień kapitana, ze starszeństwem od 1 lipca 1925 i 152. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W 1938 roku został przeniesiony do korpusu oficerów administracji, w grupie administracyjnej. W marcu 1939 roku pełnił służbę w Komendzie Rejonu Uzupełnień Bochnia na stanowisku kierownika II referatu uzupełnień.
W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku dostał się do niewoli sowieckiej i został osadzony w Starobielsku. Wiosną 1940 roku zginął z rąk funkcjonariuszy NKWD w Charkowie, a jego ciało pochowano w Piatichatkach, gdzie od 17 czerwca 2000 roku znajduje się Cmentarz Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie. Został umieszczony na tzw. liście Gajdideja (poz. 3398).
5 października 2007 roku minister obrony narodowej Aleksander Szczygło pośmiertnie awansował go na stopień majora. Uroczystość ogłoszenia awansu miała miejsce 9 listopada 2007 roku w Warszawie, podczas wydarzenia „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Ordery i odznaczenia
Krzyż Niepodległości – 24 października 1931 roku „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”
Krzyż Walecznych – 16 września 1922 roku „za udział w b. Legionach Polskich”
Srebrny Krzyż Zasługi – 1938 rok „za zasługi na polu pracy społecznej”
Zobacz też
- jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
- obozy NKWD dla jeńców polskich
- ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Charkowie
- zbrodnia katyńska
Przypisy
Bibliografia
Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2023-10-30].
Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty 1 lipca 1933. Warszawa: Przegląd Piechoty, 1933.
Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty. 5 czerwiec 1935. Warszawa: Departament Piechoty Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1935.
Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
Zuzanna Gajowniczek. Lista starobielska, cz. II. „Wojskowy Przegląd Historyczny”. 1 (143), styczeń–marzec 1993. Warszawa: Wojskowy Instytut Historyczny.
Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
Arkadiusz Tuliński: 6 Armia Wojska Polskiego w wojnie polsko-bolszewickiej w 1920 r.. Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej – Komisja Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu, 2020. ISBN 978-83-8229-062-2.