Adolf Teichert (urodzony 10 kwietnia 1854 w Braniewie, zmarł 30 września 1907 tamże) był niemieckim pisarzem, poetą oraz pedagogiem.
Życiorys
Teichert przyszedł na świat w Braniewie, w rodzinie kupca o imieniu Andreas. Uczył się w gimnazjum w swoim rodzinnym mieście, które ukończył, zdobijając maturę w jesieni 1873 roku. Następnie studiował języki starożytne na uniwersytetach w Berlinie, Lipsku oraz Królewcu. 29 listopada 1879 roku zdobył w Królewcu kwalifikacje nauczycielskie. Przez wiele lat pracował jako nauczyciel pomocniczy (Hilfslehrer) w Olsztynie oraz Królewcu przez trzy lata, a także w Berlinie i Charlottenburgu (również trzy lata). Od 1 października 1888 roku pełnił funkcję nauczyciela mianowanego (ordentlicher Lehrer, Oberlehrer) w gimnazjum w Wittstock. Jego ostatnim miejscem pracy był Kostrzyn, do którego został przeniesiony w 1893 roku. Uczył tam do Wielkanocy 1902 roku, po czym przeszedł na emeryturę. Po zakończeniu kariery zawodowej osiedlił się w Schmargendorf, w pobliżu Berlina. Zmarł w 1907 roku w Braniewie.
W wieku 30 lat zdecydował się na wegetarianizm, a jego pasją stało się kolarstwo.
Dzieła
- Das Geschenk der Hölle, 1890
- Für Israel!: Mahn-, Weck- und Trostrufe, 1896
- Neue Gedichte, 1898
- Auf den Spuren des Genius, 1900