Adolf Sieverts (ur. 7 października 1874 w Hamburgu, zm. 8 stycznia 1947 w Jenie) był niemieckim chemikiem, który prowadził badania dotyczące rozpuszczalności wodoru w metalach i ich stopach.
Życiorys
Sieverts rozpoczął studia z zakresu chemii w 1894 roku na Uniwersytecie Technicznym w Dreźnie, a następnie kontynuował naukę na uniwersytetach w Lipsku i Getyndze. W 1898 roku uzyskał doktorat na Uniwersytecie w Getyndze pod opieką profesora Otto Wallacha za pracę zatytułowaną Beiträge zur Kenntnis des Pinols („Przyczynki do poznania pinolu”).
Po ukończeniu studiów Sieverts skupił się na chemii nieorganicznej. Przez wiele lat pracował w laboratoriach Waltera Hempla i Fritza Förstera w Instytucie Chemii Uniwersytetu Technicznego w Dreźnie. W 1902 roku rozpoczął pracę w Królewskiej Fabryce Porcelany w Miśni jako asystent. W 1904 roku otrzymał stanowisko asystenta w Instytucie Chemii Stosowanej i Farmacji na Uniwersytecie w Lipsku. Od tego momentu jego prace naukowe koncentrowały się na rozwijaniu metod analizy chemicznej, z szczególnym uwzględnieniem chemii ciała stałego oraz badania rozpuszczalności gazów w metalach i stopach. W ramach tych badań zajmował się również syntezą wodorków metali. Habilitację uzyskał na Uniwersytecie w Lipsku w 1907 roku za pracę Occlusion und Diffusion von Gasen durch Metalle („Okluzja i dyfuzja gazów przez metale”).
W grudniu 1916 roku Sieverts został mianowany szefem (dziekanem) wydziału fizyko-chemicznego w Instytucie Chemii Fizycznej i Elektrochemii Cesarza Wilhelma, którego dyrektorem był wówczas Fritz Haber. W latach dwudziestych opublikował liczne prace dotyczące badań przeprowadzonych na przełomie lat 1917/18 w Instytucie Cesarza Wilhelma, w tym badania dotyczące kinetyki rozkładu azotanu amonu oraz stabilności nadmanganianu srebra, AgMnO4.
Od 1918 roku Sieverts pełnił rolę nauczyciela akademickiego i badacza na uniwersytetach w Lipsku, Greifswaldzie oraz Frankfurcie nad Menem. W 1927 roku objął stanowisko profesora chemii nieorganicznej na Wydziale Matematyki i Nauk Przyrodniczych Uniwersytetu w Jenie, a także został dyrektorem lokalnego laboratorium chemicznego. Jego badania skupiały się na syntezie i charakterystyce wodorków metali, szczególnie zjawiskach sorpcji wodoru przez platynowce, metale ziem rzadkich oraz metale z IV i V grupy układu okresowego pierwiastków w różnych temperaturach i ciśnieniach. Sieverts zbadał wiele izobar i izoterm różnych układów metal-wodór oraz określił niektóre fizykochemiczne parametry różnych wodorków metali, takie jak ich gęstość i ciepło tworzenia. To stanowiło fundamentalną wiedzę na temat tej grupy substancji. Rezultaty jego badań przyczyniły się do ustalenia stechiometrii licznych niestechiometrycznych wodorków metali oraz istnienia wielu roztworów stałych.
Sieverts poświęcił również dużo uwagi wybranym zagadnieniom chemii analitycznej, zwłaszcza metodom osmotycznego wyznaczania masy cząsteczkowej oraz niektórym aspektom chemii fizycznej, w tym badaniom iloczynu rozpuszczalności układów dwu- i trójskładnikowych, w tym zawierających kationy berylowców.
Adolf Sieverts kładł duży nacisk na pracę dydaktyczną. Oprócz wykładów z chemii ogólnej oraz chemii nieorganicznej prowadził również wykłady pt. „Spezielle anorganische Chemie”, gdzie omawiał m.in. metale i metaloidy. Zorganizował także dla swoich słuchaczy laboratoria uzupełniające, zarówno z chemii ogólnej, jak i specjalistyczne, takie jak „laboratorium metalografii”.
25 kwietnia 1942 roku Sieverts złożył wniosek o emeryturę, a w październiku tego samego roku został oficjalnie zwolniony z obowiązków akademickich.
Poza działalnością naukową Sieverts był aktywnie zaangażowany w życie społeczne. W okresie inflacji regularnie zapraszał do swojego domu nisko opłacanych asystentów wraz z ich rodzinami oraz studentów w trudnej sytuacji materialnej. Nie angażował się w politykę. Był utalentowanym pianistą i często koncertował w gronie rodziny i przyjaciół.
Zmarł 8 stycznia 1947 roku.