Adolf Seilacher
Adolf Seilacher (urodzony 24 lutego 1925 w Stuttgarcie, zmarły 26 kwietnia 2014 w Tybindze) był niemieckim paleontologiem, który szczególnie koncentrował się na badaniach ichnoskamieniałości oraz początkach życia na Ziemi, w tym nad fauną ediakarańską.
Życiorys
Po zakończeniu II wojny światowej, Seilacher rozpoczął studia na Uniwersytecie w Tybindze, gdzie uzyskał stopień doktora w 1951 roku pod opieką Otto Heinricha Schindewolfa. W latach 1951-1957 pełnił rolę asystenta w Tybindze, a w okresie 1964-1990 był profesorem na tej samej uczelni. Seilacher zyskał renomę dzięki niezwykle precyzyjnym badaniom skamieniałości, co pozwoliło mu dostrzegać detale, które umykały innym badaczom. Jego prace koncentrowały się przede wszystkim na ichnoskamieniałościach, co umożliwiało mu rekonstrukcję nie tylko morfologii, ale także paleobiologii wymarłych organizmów.
Seilacher był liderem i koordynatorem grupy „Sonderforschungsbereich Palökologie”, założonej w 1970 roku, w której uczestniczyło ponad 50 paleontologów badających skamieniałości, ich diagenezę i morfologię oraz Fossillagerstätten. Zajmował się również fauną ediakarańską i zaproponował, aby klasyfikować odnalezione tam organizmy w odrębnym królestwie Vendobionta. Ta koncepcja była jednym z powodów, dla których w 1992 roku otrzymał nagrodę Crafoorda, stając się pierwszym paleontologiem, który zasłużył na to wyróżnienie. W 1994 roku uhonorowano go również Medalem Gustava Steinmanna. Seilacher jest autorem ponad 230 publikacji naukowych i uznawany jest za jedną z ikon niemieckiej paleontologii.