Adold Gustav Seefeld (ur. 6 marca 1870 w Poczdamie, zm. 23 maja 1936 w Schwerinie) to niemiecki seryjny morderca, znany jako wujek Tik-Tak.
Życiorys
Urodził się 6 marca 1870 roku w Poczdamie jako najmłodszy z dziewięciu braci. W dzieciństwie doświadczał przemocy ze strony ojca, który znęcał się także nad jego matką, prostytutką. Rodzice nie interesowali się jego wychowaniem, co sprawiało, że często uciekał z domu, nie tolerując panującej w nim sytuacji. W wieku 12 lat, z powodu braku nadzoru, padł ofiarą molestowania i wykorzystania seksualnego przez dwóch mężczyzn, jednak nigdy się do tego nie przyznał. Po pewnym czasie zaczął kształcić się na ślusarza, a następnie podjął pracę jako zegarmistrz. W 1890 roku przeniósł się do Lubeki, gdzie ożenił się z Katariną i miał dzieci. Małżeństwo zakończyło się po kilku miesiącach z powodu emocjonalnej niestabilności Seefeldta.
W 1895 roku oskarżono go o molestowanie seksualne chłopca, a badania psychiatryczne wykazały u niego zaburzenia psychiczne. W rezultacie spędził znaczną część swojego życia w szpitalach psychiatrycznych oraz więzieniach. Po uwolnieniu rozpoczął serię morderstw dzieci, z których pierwsze dwa miały miejsce w lutym 1935 roku w Schwerinie. Cechą wspólną ofiar były marynarskie mundurki oraz brak widocznych obrażeń na ciałach. Policja rozpoczęła dochodzenie dopiero po trzecim zgłoszeniu zabójstwa, jednak z powodu niewystarczających dowodów nie była w stanie zidentyfikować sprawcy. Dodatkowo Seefeldt nie wzbudzał podejrzeń, ponieważ sprawiał wrażenie sympatycznego, a dzieci nazywały go wujkiem Tik-Tak. Nie miał stałego miejsca zamieszkania, często podróżował i świadczył usługi w odwiedzanych miejscowościach, co sprawiało, że był słabo zapamiętywany.
Seefeldt starannie planował swoje morderstwa, które zazwyczaj miały miejsce w lasach sosnowych. Wybierał dzieci do dwunastego roku życia, ubrane w marynarskie mundurki. Policja brała pod uwagę różne metody zabójstw, takie jak otrucie czy uduszenie, a opinia publiczna rozważała hipnozę jako sposób na pozbawienie życia ofiar. Po autopsji jednej z ofiar, która zmarła na skutek uduszenia, przyjęto teorię o dusicielu, a ze względu na rozległy obszar jego działalności, skupiono się na podróżnych i domokrążcach. Seefeldt był dopiero drugim podejrzanym w tej sprawie; obciążał go fakt popełnienia kolejnej zbrodni po aresztowaniu i samobójstwie poprzedniego podejrzanego, a także zeznania dziecka, które towarzyszyło mu do lasu, ale zdołało uciec.
Oficjalnie Seefeldt został oskarżony o 12 morderstw, chociaż szacuje się, że mógł popełnić nawet do stu nieudokumentowanych zbrodni, a opinia publiczna przyjmowała, że ich liczba wynosiła co najmniej 30. Dla władz III Rzeszy szczególnie problematyczny był fakt, iż sprawca był w pełni Aryjczykiem. Początkowo Seefeldt nie przyznawał się do winy, jednak pod wpływem tortur przyznał się do zabójstw z użyciem trucizny, co było sprzeczne z zebranym materiałem dowodowym.
21 lutego 1936 roku sąd skazał go na karę śmierci przez ścięcie. Wniosek obrony o ułaskawienie został odrzucony. Wyrok wykonano 23 maja 1936 roku w więzieniu w Schwerinie. Przed egzekucją Seefeldt został wykastrowany.