Adolf Wawrzyniec (Lorenz) Scholtze
Urodził się 5 grudnia 1833 roku w Warszawie, a zmarł 4 czerwca 1914 roku w tym samym mieście. Był warszawskim przemysłowcem oraz aktywnym działaczem stołecznej parafii ewangelickiej.
Życiorys
Adolf Scholtze pochodził z wielowiekowej rodziny warszawskiej wyznania luterańskiego, która najprawdopodobniej przybyła do Polski z Saksonii w XVIII wieku. Rodzina specjalizowała się w produkcji mydeł i świec. Jego dziadek, Karol Chrystian (zm. 1838), będący mydlarzem warszawskim, uczestniczył w insurekcji kościuszkowskiej. Jego syn, Karol (1807-1895), ojciec Adolfa, w 1822 roku został udziałowcem (37%) pierwszej fabryki chemicznej w Królestwie Polskim. W latach 70. XIX wieku Adolf przejął od ojca jego udziały i objął stanowisko głównego dyrektora zakładu, prowadząc go do wielkiego rozkwitu. Otworzył rynki na eksport do Niemiec i Rosji, a także zbudował hutę szkła na warszawskim Targówku Fabrycznym. Jego firma, „Kijewski, Scholtze i Spółka, Spółka Akcyjna Fabryk Chemicznych i Huty Szklanej”, była do 1918 roku największą fabryką chemiczną w Królestwie i funkcjonowała do 1939 roku.
Scholtze był również zaangażowany w działalność warszawskiej parafii ewangelickiej pw. św. Trójcy, gdzie szczególnie interesował się kościelnymi organizacjami charytatywnymi.
Był dwukrotnie żonaty: najpierw z Natalą z Sennewaldów (zm. 1866), córką księgarza Gustawa Adolfa Sennewalda, a następnie z Natalą ze Schlicków (zm. 1926).
Scholtze został pochowany na warszawskim cmentarzu ewangelicko-augsburskim (aleja 55, nr 14).
Bibliografia
- Stanisław Łoza, Rodziny polskie pochodzenia cudzoziemskiego osiadłe w Warszawie i okolicach, I–III, Warszawa 1932-35.
- Polski Słownik Biograficzny, t. 36, Wrocław 1995-96.
- Eugeniusz Szulc, Cmentarz ewangelicko-augsburski w Warszawie, Warszawa 1989.