Adolf Riedel

Adolf Riedel (urodzony 10 marca 1895 w Warszawie, zmarł 17 czerwca 1975 tamże) był polskim inżynierem specjalizującym się w budowie dróg i mostów, a także działaczem politycznym oraz posłem do Krajowej Rady Narodowej w latach 1944 i 1945–1947.

Życiorys

Riedel pochodził z rodziny Gustawa, który pracował dla Kolei Warszawsko-Wiedeńskiej. W 1912 roku ukończył prywatne gimnazjum handlowe A. Jeżewskiego, a następnie rozpoczął studia na Wydziale Chemicznym Politechniki Warszawskiej. Po pewnym czasie zrezygnował z nauki i podjął pracę przy budowie linii kolejowej w Lubelszczyźnie. W 1915 roku zatrudnił się w zakładzie Ubezpieczeń Wzajemnych Budowli od Ognia. W 1918 roku brał udział w rozbrajaniu niemieckich wojsk w Warszawie jako członek milicji ludowej PPS. Od 1919 roku był pracownikiem Generalnej Dyrekcji Dróg Wodnych. W 1926 roku ukończył studia na Wydziale Inżynierii Politechniki Warszawskiej i rozpoczął pracę w Państwowym Zarządzie Wodnym, a później w Ministerstwie Robót Publicznych oraz w Liceum Kolejowym w Warszawie. Riedel był także inicjatorem powstania żoliborskiej spółdzielni mieszkaniowej „Zimowe leże”, w której pełnił funkcję prezesa.

W czasie II wojny światowej pracował w Urzędzie Budownictwa Wodnego w Warszawie, a od 1943 do 1944 roku był zaangażowany w regulację Dniestru w Stanisławowie. W 1942 roku przystąpił do Związku Syndykalistów Polskich, a rok później do Polskiej Partii Robotniczej (PPR). Inne źródła wskazują, że działał również w Stronnictwie Pracy. W lutym 1944 roku został dokooptowany do Krajowej Rady Narodowej na nominację PPR. Wziął udział w powstaniu warszawskim, po którym został uwięziony przez Niemców w obozie koncentracyjnym.

Po wojnie, od 1945 roku, pełnił funkcję naczelnika Wydziału Dróg Wodnych w Toruniu, a także szefa Okręgowej Dyrekcji Dróg Wodnych w Gdańsku. Organizował państwowe zarządy wodne na Pomorzu i Mazurach. Pod koniec grudnia 1945 roku ponownie zasiadł w KRN, gdzie przewodniczył Komisji Morskiej i Handlu Zagranicznego. Przewodniczył również sekcji dróg wodnych Wydziału Komunikacji Gdańskiej PPR. W lutym 1947 roku otrzymał nominację do Państwowej Rady Komunikacyjnej. Pełnił także rolę prezesa Rady Nadzorczej Polskiego Rejestru Statków w Szczecinie.

Od marca 1949 roku był wicedyrektorem Departamentu Dróg Wodnych Ministerstwa Komunikacji. W tym samym roku dołączył do Komitetu Redakcyjnego „Gospodarki Wodnej”. Od 1951 roku pełnił funkcję naczelnego inżyniera i wicedyrektora Centralnego Biura Studiów i Projektów Budownictwa Komunalnego, a od 1953 roku był dyrektorem Instytutu Gospodarki Komunalnej.

Otrzymał Krzyż Kawalerski i Oficerski (1954) Orderu Odrodzenia Polski. Zmarł w Warszawie i został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera D31-4-9).