Adolf Popławski (16 czerwca 1907 w Wilnie – 2 sierpnia 1982 w Sopocie) był artystą plastyk, żołnierzem Armii Krajowej, a także katorżnikiem, który został zesłany w głąb ZSRR. Po powrocie do Polski pracował jako pedagog.
Rodzina
Był trzecim dzieckiem Ignacego, który był matematykiem i fizykiem, nauczycielem w wileńskich gimnazjach (im. króla Zygmunta Augusta, im. ks. Adama Czartoryskiego, SS Nazaretanek) oraz Marii z domu Banel.
Adolf miał pięciu braci: najstarszy zginął w walkach po I wojnie światowej. Drugi z braci zmarł w wyniku zesłania na Syberię w 1945 roku. Czwarty zginął w 1939 roku podczas walk z Niemcami pod Lwowem. Piąty z braci, Juliusz (ur. 1913), został zamordowany w Katyniu. Szósty brat, podobnie jak Adolf, również został zesłany, ale później powrócił do Polski.
Wykształcenie
Ukończył szkołę średnią, a następnie podjął studia na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie od 1926 roku. W 1932 roku zdał egzamin nauczycielski, a w 1935 roku rozpoczął nauczanie rysunku w gimnazjum w Lidzie. Dyplom nauczyciela otrzymał w 1936 roku, a tytuł artysty malarza dopiero w 1939 roku.
Zesłanie
W 1945 roku, za działalność w Armii Krajowej, został aresztowany, osądzony i zesłany w głąb ZSRR, gdzie przebywał jako katorżnik, co opisał w swoich wspomnieniach zatytułowanych „12 lat łagru”. W 1956 roku wrócił do Polski.
Przypisy
Literatura
Kołoszyńska I., Adolf Popławski. Malarz, grafik, rysownik, pedagog, „Rocznik Muzeum Narodowego w Warszawie”, 30, 1986.
Popławski A., 12 lat łagru, Paryż 1987.