Adolf Niewiarowski (ur. 1862, zm. lipiec 1918, Niekłań) był polskim artystą-rzeźbiarzem.
W wieku siedemnastu lat rozpoczął naukę rzeźby w pracowni Andrzeja Pruszyńskiego, z którym współpracował aż do 1896 roku. W 1880 roku, będąc jeszcze uczniem Szkoły Rysunkowej w Warszawie, otrzymał stypendium od Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych w wysokości 50 rubli. W 1892 roku brał udział w konkursie na dekorację rzeźbiarską frontonu kościoła Wszystkich Świętych w Warszawie, gdzie stworzył dwie rzeźby – Św. Annę i Św. Teresę. Jego prace były trzykrotnie prezentowane w Zachęcie: w 1899 roku – Portret pana G., w 1903 – Święta Teresa, oraz w 1917 – Milicjant i rabuś, Portret Józefa hr. Broel-Platera, Portret A.S. W 1917 roku wyjechał do majątku Józefa Broel-Platera, gdzie zrealizował m.in. projekt pomnika Bartosza Głowackiego.
Prace artystyczne
Niewiarowski tworzył rzeźby architektoniczne dla kościołów oraz gmachów publicznych w Warszawie i na terenach zaboru rosyjskiego. Wykonał wiele rzeźb nagrobkowych, w tym na cmentarzu Powązkowskim: nagrobki rodzinne Ambrożewiczów (z 1910 roku z figurką Smutku) i Hamerlińskich (z 1909 roku) oraz Woydułłów (który nie zachował się). Do jego innych prac należą medaliony z brązu Józefa Gąsiorowskiego (z 1902 roku) oraz Wilhelma Gąsiorowskiego (z 1913 roku), a także pastora Augusta Diehla na cmentarzu Ewangelicko-Reformowanym.
Przypisy
Bibliografia
Jolanta Maurin-Białostocka: Słownik artystów polskich i obcych w Polsce działających: malarze, rzeźbiarze, graficy. T. VI. Warszawa: Wydawnictwo Uniwersytetu Warszawskiego, 1998. ISBN 83-85938-47-7.