Adolf Andrzej Langrod
Adolf Andrzej Langrod (urodzony 15 stycznia 1876 roku w Krakowie, zmarły 14 października 1968 roku w Paryżu) był polskim inżynierem kolejnictwa o żydowskich korzeniach.
Życiorys
Langrod przyszedł na świat w Krakowie w rodzinie żydowskiej, jako syn Maurycego Majera Langroda (1838–1917) oraz Anny Róży Reiss (ur. 1844). Był stryjem Jerzego Stefana Langroda. Po ukończeniu szkoły średniej w Krakowie, w 1905 roku obronił doktorat z nauk technicznych na Politechnice Wiedeńskiej. Zainicjował proces budowy polskich parowozów, pełniąc także rolę ich konstruktora. Do jego najważniejszych prac należy literatura dotycząca budowy sieci trakcyjnych, w tym publikacje takie jak Mechanika ruchu pociągów oraz Podstawy trakcji i konstrukcji parowozów (wyd. 1948) oraz Teoria i projektowanie parowozów (wyd. 1954). Był założycielem Oddziału Kolejowego na Wydziale Komunikacji Politechniki Akademii Górniczej. W 1954 roku przeszedł na Politechnikę Krakowską wraz z katedrą i Wydziałem Mechanicznym. Jako profesor zwyczajny Wydziału Mechanicznego pełnił funkcje prodziekana oraz kierownika Katedry Budowy Pojazdów Szynowych. Był także członkiem honorowym Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Mechaników Polskich.
W życiu osobistym był mężem Julii Bronisławy z Gurewiczów oraz ojcem Wandy Olgi (ur. 1913). Jego brat, Rudolf Langrod, był adwokatem i notariuszem.
Zmarł 14 października 1968 roku w Paryżu, gdzie został pochowany.
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (4 kwietnia 1956)
- Medal 10-lecia Polski Ludowej (15 stycznia 1955)
- Krzyż Oficerski Orderu Korony Włoch (Włochy)
Nagrody
- Nagroda Państwowa II stopnia
- Nagroda Ministra Szkolnictwa Wyższego
Przypisy
Bibliografia
- Biogram na stronie AGH.
- Nekrolog. Adolf Langrod. „Dziennik Polski”. Nr 249, s. 5, 19 października 1968.
- Encyklopedia PWN, Tom 2, Warszawa 1991, s. 274–275.