Adolf Kargel (urodzony 20 listopada 1891 w Aleksandrowie, zmarły 19 maja 1985 w Neufahrn) był redaktorem naczelnym niemieckich gazet w Polsce, publicystą, propagandystą oraz członkiem NSDAP.
Życiorys
Kargel pochodził z Aleksandrowa Łódzkiego. Uczył się w rosyjskojęzycznej szkole podstawowej oraz w łódzkim gimnazjum niemieckim. W latach 1911–1913 studiował w Niemczech, Austrii i Rosji. Po zakończeniu nauki podjął pracę w administracji miejskiej w Łodzi. Od 1913 roku był redaktorem „Lodzer Zeitung”, a później „Deutsche Lodzer Zeitung”. W 1918 roku rozpoczął pracę w niemieckiej gazecie „Lodzer Freie Presse” (później „Freie Presse”), gdzie pełnił funkcję redaktora naczelnego w latach 1923–1939. W okresie 1929–1933 był także prezesem Syndykatu Dziennikarzy Łódzkich.
Po wybuchu II wojny światowej polskie władze zamknęły drukarnię „Freie Presse”, a Kargel został internowany. Po wkroczeniu Wehrmachtu do Łodzi wznawiano druk „Freie Presse”, przekształcając go w „Deutsche Lodzer Zeitung”, gdzie redaktorem naczelnym został Karl Scharping, a jego zastępcą Kurt Rapke. Po uwolnieniu Kargela w latach 1939–1945 pełnił on rolę redaktora lokalnego w „Deutsche Lodzer Zeitung”, której nazwa zmieniła się w 1940 roku na „Litzmannstader Zeitung”. Dziennikarz Adam Ochocki twierdzi, że Kargel przekazał Gestapo listę członków Syndykatu Dziennikarzy Łódzkich, zawierającą ich adresy i miejsca pracy – zarówno Niemców, Polaków, jak i Żydów, z których niektóre osoby zostały aresztowane i zamordowane. W czasie wojny Kargel został również członkiem NSDAP, a w 1943 roku powierzono mu organizację archiwum partii w Łodzi.
Po zakończeniu II wojny światowej Kargel spotkał się z krytycznymi ocenami zarówno ze strony środowisk demokratycznych, jak i komunistycznych w Polsce. W 1945 roku „Tygodnik Demokratyczny” opublikował artykuł dotyczący niemieckich zbrodniarzy wojennych z Łodzi i Lublina, wskazując Kargela obok działaczy SS jako „szpiega i chwalcę katów hitlerowskich”. W 1946 roku „Głos Robotniczy” określił Kargela jako „gorliwego nadhitlerowca łódzkiego”, podkreślając, że po przemówieniu Arthura Greisera 12 września 1939 roku oskarżał Polaków o rzekome wymordowanie 65 tysięcy Niemców. „Głos Robotniczy” zaznaczał również konieczność odnalezienia i powieszenia Kargela.
Po 1945 roku Kargel osiedlił się w Hanowerze. W 1946 roku był jednym z założycieli Komitetu Pomocy dla Ewangelicko-Luterańskich Niemców z Polski Centralnej, a od 1949 roku pełnił funkcję redaktora czasopisma „Weg und Ziel”. Brał również aktywny udział w tworzeniu Ziomkostwa Wisły-Warty, a w latach 1951–1957 pracował jako rzecznik prasowy Krajowego Komitetu Okręgowego Polski Centralnej oraz był sekretarzem generalnym (Geschäftsführerem) tej organizacji. Dodatkowo był członkiem Towarzystwa Numizmatycznego w Hanowerze oraz autorem wielu raportów i ekspertyz dotyczących monet i znalezisk archeologicznych, publikowanych w czasopismach specjalistycznych.
Przypisy