Adolf Jan Łazor (urodzony 17 czerwca 1888, zmarł 25 kwietnia 1950) – podpułkownik uzbrojenia Wojska Polskiego.
Życiorys
Przyszedł na świat 17 czerwca 1888 roku jako syn Jana (1863-1924, przemyski drukarz) oraz Katarzyny (1859–1938). W 1909 roku ukończył C. K. Gimnazjum z wykładowym językiem polskim w Przemyślu.
W C. K. Armii zyskał mianowanie kadetem w rezerwie artylerii polowej i górskiej od 1 stycznia 1912 roku. Od tego momentu był przydzielony do pułku armat polowych Nr 28 w Przemyślu. W trakcie I wojny światowej awansował na stopień podporucznika w rezerwie artylerii polowej i górskiej. Do około 1916 roku pozostał w pułku Nr 28. 1 maja 1916 roku otrzymał awans na porucznika, a od tego czasu był przydzielony do pułku haubic polowych Nr 2, a około 1918 roku do pułku artylerii polowej nr 102.
Po zakończeniu wojny i odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego 1 listopada 1918 roku jako oficer byłej armii austro-węgierskiej z zatwierdzonym stopniem porucznika ze starszeństwem od 1 maja 1916 roku. Na podstawie rozkazu z 19 lutego 1919 roku przydzielono go do DOW Przemyśl. Wkrótce potem awansował do stopnia majora uzbrojenia z datą starszeństwa 1 czerwca 1919 roku. W 1923 roku jako oficer nadetatowy Okręgowego Zakładu Uzbrojenia X pracował w Centralnym Składzie Uzbrojenia nr 5 w Przemyślu.
W 1928 roku znajdował się w kadrze oficerów artylerii z przydziałem do Inspekcji Technicznej Uzbrojenia. 6 lipca 1929 roku został przeniesiony do Szkoły Zbrojmistrzów w Warszawie, gdzie objął stanowisko dyrektora nauk. 2 grudnia 1930 roku mianowano go podpułkownikiem ze starszeństwem od 1 stycznia 1931 roku oraz 2. lokatą w korpusie oficerów uzbrojenia. Do 1939 roku pełnił funkcję dyrektora nauk w Szkole Uzbrojenia w Warszawie. Wiosną 1939 roku pracował w Departamencie Uzbrojenia Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie na stanowisku przewodniczącego komisji do opracowania tabel i instrukcji.
W latach 1939–1945 był w niewoli niemieckiej w Niemczech (Oflag VI B Dössel), a następnie służył w Polskich Siłach Zbrojnych na terenie Francji (1945–1946). Do kraju wrócił w 1947 roku. Z powodu swojej przeszłości był obserwowany przez komunistyczne służby bezpieczeństwa.
Zmarł 25 kwietnia 1950 roku i został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera A8-4-19).
Jego żoną była Cecylia z domu Halpern (zmarła w 1997 roku w wieku 103 lat), a ich dziećmi byli uczestnicy powstania warszawskiego: Krystyna (1926–2016) i Jerzy Jan (1929–2003).
Ordery i odznaczenia
- Złoty Krzyż Zasługi (19 marca 1935)
- Medal Niepodległości (6 czerwca 1931)
- Krzyż Pamiątkowy Mobilizacji 1912–1913 (Austro-Węgry, ok. 1913)
Przypisy
Bibliografia
Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik Oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. T. 29. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego. Biblioteka Jagiellońska, 2006. ISBN 83-7188-899-6.