Adolf Jabłoński

Adolf Jabłoński, znany jako Jasieńczyk (ur. 7 czerwca 1824 w Krasocinie, zm. 2 maja 1887 w Bóbrce) był majorem w powstaniu styczniowym, naczelnikiem wojennym powiatu łęczyckiego, zesłańcem, pamiętnikarzem oraz działaczem organizacji patriotycznych w Krośnie. Współpracował z Ignacym Łukasiewiczem w branży górnictwa naftowego, pełnił funkcję dyrektora kopalni ropy oraz pracował jako farmaceuta.

Życiorys

W 1847 roku został aresztowany i zesłany na Syberię. Do Warszawy wrócił w 1860 roku.

W 1872 roku, razem z synem współwłaściciela kopalni ropy w Bóbrce, Karola Klobassy – Wiktorem, udał się do Stanów Zjednoczonych. Tam zapoznał się z przemysłem naftowym oraz studiował na Uniwersytecie Virginia geologię, górnictwo, fizykę i chemię. W 1874 roku powrócił do kraju, przywożąc ze sobą nowoczesne narzędzia wiertnicze, które ulepszył. Doskonalił również metody zamykania wód, stosując skonstruowany przez siebie dzwon Jabłońskiego.

Ignacy Łukasiewicz powierzył mu techniczne kierownictwo kopalni, zachowując stanowisko dyrektora. Osiadł w Chorkówce. Był przyjacielem Józefa Ignacego Kraszewskiego oraz autorem pamiętnika Dziesięć lat niewoli moskiewskiej (1867). Po śmierci Łukasiewicza, w styczniu 1882 roku, Jabłoński objął stanowisko dyrektora kopalni ropy w Bóbrce. W 1885 roku (na okładce datowanej na 1884) opublikował książkę Kopalnictwo naftowe, w której opisał metody górnicze, zaczynając od kopania studni aż po wszystkie znane wówczas techniki wiercenia. Zamieścił również opisy konstrukcji urządzeń i narzędzi wiertniczych.

Po śmierci Adolfa Jabłońskiego w 1887 roku, zarząd oraz kierownictwo kopalni Bóbrka przejął inż. Zenon Suszycki.

Pseudonim A. Jabłońskiego wywodzi się od herbu, którym pieczętował się jego ród.