Adolf III (ur. przed 1178, zm. 7 sierpnia 1218 pod Damiettą) był hrabią Bergu od 1189 roku.
Życiorys
Adolf był najstarszym synem hrabiego Bergu Engelberta I oraz Małgorzaty, córki hrabiego Geldrii Henryka I. Jeszcze za życia ojca brał udział w wojennych kampaniach organizowanych przez cesarza Fryderyka I Barbarossę oraz arcybiskupów Kolonii, m.in. przeciwko Henrykowi Lwu. Po śmierci ojca w 1189 roku objął hrabstwo Bergu w drodze na wyprawę krzyżową.
Adolf skutecznie wspierał swoich krewnych w ich staraniach o kontrolę nad arcybiskupstwem Kolonii. W 1191 roku jego stryj Bruno zdobył arcybiskupstwo, a po jego nagłej śmierci, jego następcą został kuzyn Adolfa, Adolf z Alteny. Razem interweniowali w konflikcie między hrabią Geldrii Ottonem I a księciem Brabancji Henrykiem I. Adolf wspierał również Ludwika z Loon w zmaganiach z Wilhelmem I o władzę w Holandii.
W sporach o władzę w Rzeszy Adolf wraz z kuzynem popierali Ottona IV z rodu Welfów. Około 1205 roku przeszedł na stronę Hohenstaufów i wsparł Filipa Szwabskiego. W tym czasie rozpoczął walki przeciwko Brunonowi z Sayn, który był sprzymierzony z Welfami. Po śmierci Filipa oraz Brunona z Sayn, Adolf ponownie zawiązał sojusz z Ottonem IV. W 1211 roku uczestniczył w krucjacie przeciwko albigensom. Gdy w Nadrenii pojawił się Fryderyk II Hohenstauf, Adolf stanął po jego stronie i ponownie wystąpił przeciwko Ottonowi IV. Wtedy to zdobył Kaiserswerth, gdzie uwolnił uwięzionego przez Kolończyków biskupa Münsteru Ottona z Oldenburga. Dzięki temu doprowadził do wyboru swojego młodszego brata Engelberta na arcybiskupa Kolonii w 1216 roku.
W 1218 roku Adolf wyruszył na V wyprawę krzyżową. W Egipcie, podczas walk o Damiettę, dowodził rycerstwem frankońskim i fryzyjskim. Zmarł w trakcie oblężenia – zginął podczas szturmu lub w wyniku epidemii.
Okres rządów Adolfa to czas największego rozkwitu hrabstwa Bergu. Dzięki trafnym decyzjom politycznym udało mu się poszerzyć granice państwa oraz poprawić jego sytuację gospodarczą. Uzyskał m.in. lenno na obszarze dzisiejszego Düsseldorfu. Dokonał pierwszej lokacji miasta Wipperfürth wśród hrabiów Bergu i prawdopodobnie wspierał rozwój osadnictwa na terenach leśnych. Wspierał również rodowy klasztor Altenberg oraz zakon joannitów, a także nadał ziemię zakonowi krzyżackiemu w Dieren. Jego udział i śmierć w czasie krucjaty były zgodne z rodzinną tradycją, lecz przyczyniły się do końca dynastii.
Żoną Adolfa była Berta, córka hrabiego Sayn Henryka II. Para miała jedno dziecko, córkę Ermengardę (Irmgardę), która poślubiła księcia Limburgii Henryka IV. Po śmierci Adolfa wybuchł konflikt o jego dziedzictwo: jego zięć chciał je objąć, jednak hrabstwo zajmował brat Adolfa, arcybiskup Engelbert, który ostatecznie zapewnił sobie dożywotnią władzę w Bergu.