Adolf Hölzel
Adolf Hölzel (ur. 13 maja 1853 w Ołomuńcu, zm. 17 października 1934 w Stuttgarcie) był niemieckim malarzem, który tworzył w nurcie impresjonizmu oraz abstrakcjonizmu.
Hölzel pochodził z rodziny związanej z księgarstwem. Jego ojciec prowadził nie tylko handel książkami, ale również zajmował się ich produkcją oraz zdobieniem. Młody Adolf miał przejąć ten rodzinny interes, dlatego w wieku 15 lat rozpoczął naukę w zakładzie zecerskim w Gocie, jednocześnie ucząc się rysunku i malarstwa. Z czasem to właśnie sztuka stała się jego główną pasją, przewyższając zainteresowanie przemysłem drukarskim.
W latach 1872–1873 studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Wiedniu, a następnie kontynuował naukę w Monachium.
Po zakończeniu studiów Hölzel przeniósł się do Paryża, gdzie malarstwo impresjonistyczne zrobiło na nim ogromne wrażenie, co zaowocowało jego twórczością w tym nurcie przez wiele lat.
W 1888 roku, wraz z Ludwikiem Dillem, Arthur Langhammerem oraz Fritzem von Uhde, założył kolonię artystyczną w Dachau.
W kolejnych latach życia Hölzel skupił się na karierze naukowej. W 1906 roku objął stanowisko dziekana Wydziału Kompozycji w Akademii Sztuk Pięknych w Stuttgarcie, a w latach 1916–1919 pełnił funkcję rektora tej uczelni. Czas spędzony na uczelni poświęcił nie tylko pracy administracyjnej i dydaktycznej, ale także rozwijaniu swojej „teorii koloru”. Te badania skierowały go w stronę bezprzedmiotowej kompozycji barwnej. Od 1917 roku Hölzel tworzył jedynie abstrakcyjne obrazy, które opisywał jako „barwne dźwięki”.
Dzięki swojej twórczości Adolf Hölzel jest uważany za jednego z prekursorów malarstwa abstrakcjonistycznego.
== Przypisy ==