Adolf-Hitler-Spende der deutschen Wirtschaft
Składka znana jako Adolf-Hitler-Spende der deutschen Wirtschaft została wprowadzona 1 czerwca 1933 roku na cichą inicjatywę Martina Bormanna przez Zrzeszenie Niemieckich Pracodawców (niem. Vereinigung der Deutschen Arbeitgeberverbände (VgDA)), reprezentowane przez dra inż. Carla Köttgena, oraz Zjednoczenie Przemysłu Rzeszy Niemieckiej (niem. Reichsverband der Deutschen Industrie (RDI)), które reprezentował Gustav Krupp von Bohlen und Halbach. Celem tej składki było „skoncentrowane” finansowanie działalności NSDAP.
W specjalnym okólniku, który został podpisany 14 czerwca 1933 roku, Köttgen i Krupp zaapelowali do wszystkich pracodawców III Rzeszy o dobrowolne wpłaty zgodnie z przyjętym planem. Zgodnie z tym planem, każdy pracodawca miał corocznie, w czterech ratach, wnosić kwotę równą co najmniej 5 promilom wynagrodzeń wypłaconych w roku 1932.
Na przykład, koncern IG Farben w latach 1933–1945 wpłacił ponad 60 milionów reichsmarek. Szacuje się, że łączna suma darowizn przekazanych na rzecz NSDAP w okresie jej działalności wyniosła co najmniej 700 milionów reichsmarek.
Początkowo składki były dobrowolne, jednak w krótkim czasie całkowitą kontrolę nad tymi funduszami przejął Bormann, który od 1938 roku wymagał od wszystkich gauleiterów ścisłej dyscypliny w ściąganiu tych danin. Zakazano organizowania innych zbiórek, z wyjątkiem tzw. pomocy zimowej.
Ze zgromadzonych środków finansowano:
- częściowo działalność SA,
- wsparcie zwolenników i sympatyków faszyzmu za granicą III Rzeszy,
- budowę kompleksu NSDAP w Obersalzbergu (w tym Berghofu),
- zakupy dzieł sztuki do „osobistej galerii obrazów Hitlera” dla miasta Linz,
- zakupy nieruchomości dla Hitlera w Braunau, Leonding i Kehlsteinie,
- okazjonalne gratyfikacje dla: Lammersa 600 000 RM, Funka 550 000 RM, Ribbentropa 500 000 RM, Milcha 500 000 RM, Morella 250 000 RM i innych,
- prawdopodobnie zakupy majątków ziemskich na terenie Meklemburgii, które dokonywał Bormann na własne konto.
Bibliografia
Ostatnie notatki Martina Bormanna, Lew Bezymienski, wyd. Czytelnik, Warszawa 1976