Adolf Heusinger

Adolf Ernst Heusinger

Adolf Ernst Heusinger (urodzony 4 sierpnia 1897 w Holzminden, zmarł 30 listopada 1982 w Kolonii) był niemieckim oficerem, który służył w armii cesarskiej, a następnie w Reichswehrze oraz Wehrmachcie. Po zakończeniu II wojny światowej objął funkcję Generalnego Inspektora Bundeswehry oraz przewodniczącego Komitetu Wojskowego NATO.

Życiorys

Heusinger przyszedł na świat 4 sierpnia 1897 roku w Holzminden. Po ukończeniu szkoły średniej w 1915 roku, wstąpił na ochotnika do armii. W listopadzie 1916 roku otrzymał stopień podporucznika i uczestniczył w I wojnie światowej. W 1917 roku objął dowództwo kompanii, jednak w tym samym roku został wzięty do niewoli przez brytyjskie wojska. W 1919 roku powrócił do Niemiec, gdzie kontynuował swoją karierę wojskową w armii Republiki Weimarskiej, znanej jako Reichswehr. Pełnił różne funkcje dowódcze oraz sztabowe, a w 1925 roku awansował na porucznika. W latach 1930–1934 pracował w operacyjnym wydziale „T1” Truppenamtu, tajnym niemieckim sztabie generalnym utworzonym w związku z traktatem wersalskim. W 1932 roku uzyskał stopień kapitana, a w 1934 roku został dowódcą kompanii w pułku piechoty. W latach 1935–1937, jako major, pełnił rolę oficera operacyjnego w sztabie 11 Dywizji. W 1937 roku przeniesiono go do oddziału operacyjnego sztabu generalnego wojsk lądowych, a w 1938 roku awansował na podpułkownika.

II wojna światowa

W trakcie II wojny światowej, w październiku 1940 roku, w stopniu pułkownika, został mianowany szefem oddziału operacyjnego Naczelnego Dowództwa Wojsk Lądowych. Podczas kampanii na wschodzie, Heusinger współpracował ze swoim przełożonym, generałem Franzem Halderem, angażując się w dyskusje ze wszystkimi na temat strategii dalszych działań z Adolfem Hitlerem. W 1941 roku otrzymał awans na Generalmajora, a dwa lata później na Generalleutnanta. Po jednym z konfliktów z Hitlerem w czerwcu 1944 roku, kiedy to szef sztabu generalnego wojsk lądowych, generał Kurt Zeitzler, doznał udaru mózgu, Heusinger przejął jego obowiązki. W międzyczasie uczestniczył w naradach sytuacyjnych z Hitlerem, informując „wodza” o sytuacji wojsk niemieckich na froncie, a także pełnił funkcje doradcze.

Zamach na Hitlera 20 lipca 1944

20 lipca 1944 roku, podczas zamachu zorganizowanego przez pułkownika Clausa von Stauffenberga w Wilczym Szańcu, Heusinger stał obok Hitlera. W wyniku eksplozji bomby odniósł niegroźne obrażenia. Po rekonwalescencji został aresztowany przez Gestapo i usunięty ze swojego stanowiska, ponieważ miał wiedzę o spisku w otoczeniu Führera oraz kontaktował się z osobami zaangażowanymi w zamach. Nie zgadzał się na przeprowadzenie zamachu, co uratowało mu życie, jednak do końca wojny pozostawał poza służbą.

Po II wojnie światowej

Po zakończeniu działań wojennych Heusinger trafił do alianckiej niewoli, a następnie był świadkiem w Procesie Norymberskim. Po odzyskaniu wolności pracował w tzw. Organizacji Gehlena, która później przekształciła się w wywiad Republiki Federalnej Niemiec. Od 1950 roku pełnił rolę doradcy wojskowego kanclerza Konrada Adenauera. Po 1952 roku był ekspertem wojskowym w „Biurze Blanka”, które później przekształcono w Ministerstwo Obrony RFN. Po utworzeniu Bundeswehry został przyjęty w stopniu generała porucznika. W 1957 roku objął stanowisko szefa departamentu sił zbrojnych w Ministerstwie Obrony RFN oraz pełnił funkcję Generalnego Inspektora Bundeswehry. W latach 1961–1964 był przewodniczącym Komitetu Wojskowego NATO w Waszyngtonie. Po odejściu z służby w 1964 roku, został doradcą ds. wojskowych w CDU. Generał Heusinger zmarł 30 listopada 1982 roku w Kolonii.

Przypisy

Bibliografia

Mathias Uhl, Henrik Ebherle: Teczka Hitlera. Warszawa: Świat Książki, 2005. ISBN 978-83-247-1636-4. (pol.)
Rangliste des Deutschen Reichsheeres. Nach dem Stande vom 1. Mai 1928, Berlin: E.S. Mittler und Sohn, 1928 (niem.).