Adolf Galland

Adolf Galland (urodzony 19 marca 1912 w Westerholt, zmarły 9 lutego 1996 w Remagen) był niemieckim pilotem, który brał udział w wojnie domowej w Hiszpanii, agresji na Polskę i Francję, a także w bitwie o Anglię. Od 5 grudnia 1941 do 31 stycznia 1945 pełnił funkcję dowódcy lotnictwa myśliwskiego III Rzeszy. W czasie wojny osiągnął 104 uznane zwycięstwa powietrzne.

Życiorys

Galland urodził się 19 marca 1912 roku w Westerholt, w Westfalii. Był synem zarządcy majątków ziemskich. Jego przodkowie, będący hugenotami, uciekli z Francji do Westfalii w 1742 roku z powodu prześladowań religijnych. Pilotażu uczył się w Niemczech, w szkole pilotów Lufthansy w Brunszwiku, oraz we Włoszech. Od 1937 roku, jako członek nowo utworzonego niemieckiego lotnictwa wojskowego – Luftwaffe, walczył na myśliwcach He 51 w hiszpańskiej wojnie domowej w ramach Legionu Condor.

W trakcie II wojny światowej, podczas agresji na Polskę, Galland był dowódcą eskadry w pułku szturmowym Lehrgeschwader 2 (LG 2) i latał na samolocie Henschel Hs 123. W kwietniu 1940 roku przeszedł do lotnictwa myśliwskiego, gdzie służył do 1942 roku. 10 lutego 1940 roku został przeniesiony do pułku myśliwskiego Jagdgeschwader 27 (JG 27), gdzie brał udział w walkach podczas agresji na Francję. 6 czerwca 1940 roku Galland objął dowództwo nad III dywizjonem 26. pułku myśliwskiego (III/JG 26). 22 sierpnia 1940 roku przejął pełne dowództwo nad JG 26, tocząc walki z alianckim lotnictwem aż do 5 grudnia 1941, kiedy to stracił to stanowisko. Uczestniczył w bitwie o Anglię, latając na myśliwcach Bf 109. W lipcu 1940 roku awansował na stopień majora, następnie na Kommodore’a, a w listopadzie na Oberstleutnanta. Do końca bitwy o Anglię odniósł 58 zwycięstw powietrznych. Tylko raz został zestrzelony, 21 czerwca 1941 roku. Tego dnia jego Bf 109 został uszkodzony przez Spitfire’a podporucznika Bolesława Drobińskiego z Dywizjonu 303, co zmusiło go do lądowania awaryjnego w pobliżu Marck. O godz. 16:00 tego samego dnia Galland zestrzelił Spitfire 611. Dywizjonu RAF, ale podczas obserwacji wraku został zestrzelony przez innego Spitfire’a z 145. Dywizjonu RAF, pilotowanego przez sierż. R. J. C. Granta. Po katapultowaniu się z samolotu, Galland błędnie pociągnął za linkę spadochronu, co spowodowało, że został mocno pociągnięty. W końcu udało mu się otworzyć spadochron. Theo Osterkamp odwiedził go w szpitalu, aby poinformować go o przyznaniu mu mieczy do Krzyża Rycerskiego za 70. zwycięstwo powietrzne.

W listopadzie 1941 roku Galland osiągnął 97. zwycięstwo i w wieku 29 lat został mianowany generalnym inspektorem lotnictwa myśliwskiego, zastępując Wernera Möldersa, który zginął w wypadku. Galland organizował m.in. osłonę powietrzną dla niemieckich krążowników liniowych podczas operacji Cerberus w 1942 roku oraz obronę powietrzną Niemiec. Był wybitnym pilotem myśliwskim, racjonalizatorem i zwolennikiem wprowadzenia samolotów odrzutowych Me 262 do lotnictwa myśliwskiego. Krytykował często poglądy swojego przełożonego, Göringa, co doprowadziło do obarczenia go winą za brak sukcesów lotnictwa myśliwskiego i usunięcia ze stanowiska inspektora w styczniu 1945 roku, co spotkało się z oporem części pilotów. Na jego miejsce powołano Gordona Golloba.

W marcu 1945 roku Galland założył elitarną jednostkę myśliwską Jagdverband 44, którą dowodził do 26 kwietnia, kiedy to jego samolot Me 262 został ostrzelany przez P-47, co spowodowało jego rany. Bilans jego walk od 1937 do 1945 roku wynosił 104 zestrzelone samoloty w 612 lotach bojowych (705 z lotami w Hiszpanii). Otrzymał wiele odznaczeń, w tym Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z Liśćmi Dębu, Mieczami i Brylantami.

5 maja 1945 roku Galland poddał się aliantom, a 14 maja został przetransportowany do Anglii, gdzie był jeńcem wojennym do 1947 roku. Po wojnie pracował na rzecz lotnictwa brytyjskiego (RAF), prowadząc wykłady z taktyki. Na zaproszenie prezydenta Juana Perona od 1948 roku brał udział w organizacji szkół lotniczych Argentyńskich Sił Powietrznych oraz w szkoleniu pilotów. W 1955 roku powrócił do Niemiec. W 1954 roku ożenił się z Sylvinią von Dönhoff.

Po powstaniu sił lotniczych Bundeswehry otrzymał propozycję objęcia stanowiska Inspektora sił lotniczych, jednak ostatecznie objął je generał Josef Kammhuber.

9 sierpnia 1941 roku samoloty z jego eskadry zestrzeliły samolot Douglasa Badera. Brytyjski pilot, który w 1930 roku stracił obie nogi, wzbudził zainteresowanie Gallanda. Odwiedził Badera w szpitalu i uzyskał zgodę Luftwaffe na zrzucenie mu nowych protez nóg, ponieważ jego stare uległy uszkodzeniu. Po wojnie obaj piloci utrzymali przyjaźń.

W 1957 roku Galland opublikował swoją autobiografię Die Ersten und die Letzten („Pierwsi i ostatni”).

Ordery i odznaczenia

Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z Liśćmi Dębu, Mieczami i Brylantami
Krzyż Rycerski – 29 lipca 1940
Liście Dębu (nr 3) – 24 września 1940
Miecze (nr 1) – 21 czerwca 1941
Brylanty (nr 2) – 28 stycznia 1942
Krzyż Żelazny I Klasy – 22 maja 1940
Krzyż Żelazny II Klasy – 15 września 1939
Czarna Odznaka za Rany
Medal za zajęcie Sudetów
Odznaka za 4 lata Służby w Luftwaffe
Złoty Krzyż Hiszpanii z Mieczami i Brylantami – 7 lipca 1939
Złota odznaka pilota frontowego Luftwaffe z liczbą „400”
Złota odznaka pilota-obserwatora Luftwaffe z Brylantami
Medalla Militar – Hiszpania
Medalla de la Campaña Española 1936−1939 – Hiszpania

Zobacz też

Lista niemieckich asów myśliwskich z okresu II wojny światowej latających na samolotach odrzutowych

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

David Baker: Adolf Galland: The Authorised Biography. London: Windrow and Green, 1996. ISBN 978-1859150177. (ang.).
Donald Caldwell, Richard Muller: The Luftwaffe over Germany: Defense of the Reich. London: Greenhill Books, 2007. ISBN 978-1-85367-712-0. (ang.).
McGregor Malcolm, Gordon Williamson: German commanders of World War II.: Waffen-SS, Luftwaffe & Navy (2). Oksford: Osprey Publishing, 2006, s. 48-51. ISBN 1-84176-597-X. (ang.).
Philip Kaplan: Asy myśliwskie Luftwffe II wojny światowej. Warszawa: 2008. ISBN 978-83-241-3051-1.
Philip Kaplan: Asy Myśliwskie Luftwaffe II Wojny Światowej. W: 1. Rozdz.: Adolf Galland. Wyd. III. Warszawa: Amber, 2017. ISBN 978-83-241-6370-0.