Adolf Gałacki

Adolf Marian Gałacki, znany również jako Maszop, Marek czy Bujda (ur. 29 kwietnia 1902 w Delatynie, zm. 2 lipca 1953 w Stanach Zjednoczonych) – kapitan piechoty Wojska Polskiego, uczestnik Powstania Warszawskiego oraz cichociemny. Posiadał znajomość języków: niemieckiego oraz angielskiego. Otrzymał Zwykły Znak Spadochronowy nr 0177.

Życiorys

Do 1913 roku mieszkał w Delatynie, gdzie uczęszczał do szkoły powszechnej. W 1918 roku rozpoczął naukę w Szkole Kadetów w Wiedniu. Od 1918 roku był sekcyjnym w Polskiej Organizacji Wojskowej w Kołomyji, a także brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej jako żołnierz 19 Pułku Piechoty 19 Dywizji pod dowództwem generała Lucjana Żeligowskiego w Armii generała Hallera. W 1919 roku został ranny w starciu z Ukraińcami.

W 1921 roku zdał maturę w Śniatyniu i podjął studia na Wydziale Nawigacyjnym Państwowej Szkoły Morskiej w Tczewie. Awansował na stopień podporucznika ze starszeństwem od 1 lipca 1925. Od 1925 roku pełnił funkcję oficera pokładowego w Polskiej Marynarce Handlowej, a od 1927 roku pracował w Państwowym Dziale Akcyz i Monopolu w Brzeżanach, Brodach, Lidzie. W 1931 roku ukończył kurs dowódców plutonów w Centralnej Szkole Strzelniczej w Toruniu, a w 1933 roku kurs dowódców kompanii w Centrum Wyszkolenia Rezerwy w Zambrowie. Awansował na stopień porucznika z datą 1 stycznia 1933 roku. W 1934 roku był ewidencjonowany w Powiatowej Komendzie Uzupełnień w Stryju, mając przydział mobilizacyjny do 51 Pułku Piechoty w Brzeżanach. W 1939 roku był naczelnikiem Państwowego Działu Akcyz w Chojnicach.

W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku został zmobilizowany i przydzielony do 77 Pułku Piechoty 19 Dywizji Piechoty w Lidzie, a następnie służył jako adiutant 1 batalionu 206 pułku piechoty 33 Dywizji Piechoty. 13 września odniósł dwie rany. Został ewakuowany 21 września razem ze szpitalem na Węgry. Od 5 listopada 1939 roku przebywał we Francji, gdzie wstąpił do Polskich Sił Zbrojnych i został przydzielony do 2 Pułku Grenadierów Wielkopolskich. Potem walczył w Samodzielnej Brygadzie Strzelców Podhalańskich jako oficer łączności w 2 batalionie strzelców podhalańskich 1 Półbrygady. Uczestniczył w walkach pod Ankenes oraz w bitwie o Narwik, za co otrzymał Krzyż Walecznych.

Po upadku Francji, od 23 czerwca 1940 roku przebywał w Wielkiej Brytanii, gdzie został przydzielony do 1 Batalionu Strzelców Podhalańskich 1 Brygady Strzelców.

Cichociemny

Zgłosił się do służby w Kraju, przeszedł szkolenie ze specjalnością w wywiadzie morskim oraz na kursach dla cichociemnych, w tym dywersyjno-strzeleckich (STS 25, Garramour), podstaw wywiadu (STS 31, Bealieu), wywiadu morskiego oraz Oficerskiego Kursu Doskonalącego Administracji Wojskowej w Glasgow (dotyczącego kamuflażu polskiej szkoły wywiadu), a także kursu spadochronowego i odprawowego (STS 43, Audley End). Po zakończeniu szkolenia, 5 listopada 1943 roku został zaprzysiężony na rotę ZWZ/AK i przydzielony do Oddziału VI (Specjalnego) Sztabu Naczelnego Wodza, a następnie przeniesiony na stację wyczekiwania Głównej Bazy Przerzutowej w Latiano, w pobliżu Brindisi we Włoszech.

W nocy z 12 na 13 kwietnia 1944 roku skoczył ze spadochronem do okupowanej Polski w ramach operacji lotniczej o kryptonimie „Weller 3”, z samolotu Halifax JP-180 „V”, na placówkę odbiorczą „Wieszak” 226 (kryptonim polski, brytyjskie oznaczenie numerowe pinpoints), w rejonie miejscowości Zalesie, 14 km od Mińska Mazowieckiego. Wraz z nim skoczyli mjr. dypl. Leon Bazała ps. Striważ, por. Aleksander Piekarski ps. Turkuć, oraz mjr. Edward Piotrowski ps. Mema.

Po aklimatyzacji do warunków okupacyjnych został przydzielony do Oddziału II (wywiad) Komendy Głównej AK jako oficer ekspozytury „Lombard”.

Brał udział w Powstaniu Warszawskim, początkowo w oddziale por. Zarzyckiego ps. Płomień w Śródmieściu, a później jako oficer do zleceń szefa ekspozytury. Po kapitulacji powstania trafił do niewoli niemieckiej, m.in. do oflagu Gross-Born. W 1945 roku wrócił do Polski, gdzie działał w Delegaturze Sił Zbrojnych na Kraj oraz w Zrzeszeniu Wolność i Niezawisłość. W 1946 roku uciekł do USA.

Odznaczenia

Otrzymał Krzyż Walecznych – czterokrotnie.

Przypisy

Bibliografia

Jędrzej Tucholski: Cichociemni. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Pax”, 1984, s. 311. ISBN 83-211-0537-8.

Jędrzej Tucholski: Cichociemni 1941–1945 – Sylwetki spadochroniarzy. Wojskowy Instytut Historyczny, s. 195.

Profil Adolfa Mariana Gałackiego na stronie www.1944.pl. [dostęp 2013-11-10].

Linki zewnętrzne

biogram na stronie elitadywersji.org