Adolf Fiszer

Adolf Zygmunt Fiszer (ur. 27 października 1891 w Zaleszczykach, zm. 16–19 kwietnia 1940 w Katyniu) był majorem piechoty Wojska Polskiego, który stał się ofiarą zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Urodził się 27 października 1891 roku w Zaleszczykach, wówczas mieście powiatowym w Królestwie Galicji i Lodomerii, w rodzinie Józefa i Marii z Balickich. W 1913 roku ukończył VIIIa klasę i zdał maturę w c. k. Gimnazjum Arcyksiężniczki Elżbiety w Samborze, a następnie rozpoczął studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Franciszkańskiego we Lwowie, gdzie do wybuchu I wojny światowej zrealizował sześć semestrów. W wrześniu 1914 roku został wcielony do cesarskiej i królewskiej Armii, a po ukończeniu szkoły oficerskiej, w latach 1915-1917 brał udział w walkach na froncie serbskim, włoskim, rumuńskim oraz rosyjskim. Awansował na podporucznika z datą starszeństwa od 1 sierpnia 1916 roku oraz na porucznika z datą starszeństwa od 1 listopada 1918 roku.

9 listopada 1918 roku przyjęto go do Wojska Polskiego, gdzie służył w 17 pułku piechoty w Rzeszowie. W 1921 roku został przydzielony do Grupy Szkolnej 6 Armii. 3 maja 1922 roku zweryfikowano go w stopniu kapitana z datą starszeństwa od 1 czerwca 1919 roku, zajmując 541. lokatę w korpusie oficerów piechoty. W 1924 roku został przeniesiony z macierzystego pułku do Oddziału Ogólnego Sztabu Dowództwa Okręgu Korpusu Nr X w Przemyślu, gdzie objął stanowisko kierownika referatu mobilizacyjnego. 1 grudnia 1924 roku mianowano go majorem ze starszeństwem od 15 sierpnia 1924 roku oraz 171. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W 1926 roku przeszedł do 50 pułku piechoty w Kowlu, gdzie objął dowództwo II batalionu. W lipcu 1929 roku został kwatermistrzem, a w sierpniu tego samego roku został zwolniony z zajmowanego stanowiska i oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr II. Z dniem 28 lutego 1930 roku przeszedł w stan spoczynku. W 1934 roku, jako oficer stanu spoczynku, znajdował się w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III, mając przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”.

W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku został wzięty do niewoli przez Sowietów. Od grudnia 1939 roku przebywał w obozie w Kozielsku. W dniach 16–19 kwietnia 1940 roku został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Katyniu, gdzie również został pochowany. Od 28 lipca 2000 roku jego szczątki spoczywają na Polskim Cmentarzu Wojennym w Katyniu.

5 października 2007 roku minister obrony narodowej Aleksander Szczygło pośmiertnie mianował go na stopień podpułkownika. Awans ogłoszono 9 listopada 2007 roku w Warszawie podczas uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Był żonaty z Józefą z Siedlakowskich.

Ordery i odznaczenia

  • Krzyż Walecznych
  • Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 „Polska Swemu Obrońcy”
  • Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
  • Gwiazda Przemyśla
  • Odznaka pamiątkowa „Orlęta”
  • Brązowy Medal Waleczności

Zobacz też

Przypisy

Bibliografia

  • Sprawozdanie Dyrekcji C. K. Gimnazyum Arcyksiężniczki Elżbiety w Samborze za rok szkolny 1913. Sambor: Nakładem Funduszu Naukowego, 1913.
  • Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2023-10-30].
  • Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
  • Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
  • Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
  • Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
  • Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
  • Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
  • Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.
  • Убиты в Катыни. Księga pamięci polskich jeńców wojennych – więźniów Kozielskiego Obozu NKWD rozstrzelanych decyzją Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940 roku. Лариса Еремина (red.). Moskwa: Stowarzyszenie Memoriał, 2015. ISBN 978-5-78700-123-5.
  • Janina Snitko-Rzeszut. Pro memoria. „Wojskowy Przegląd Historyczny”. 2 (140), 1992. Warszawa: Wojskowy Instytut Historyczny.