Adolf Ert

Adolf Ert (ur. 31 sierpnia 1902 w Saratowie, zm. 28 czerwca 1975 w Monachium) był niemieckim działaczem nazistowskim oraz antykomunistycznym, a także pisarzem i publicystą.

Na koniec 1914 roku przybył do Niemiec. W latach 1922–1927 studiował na uniwersytecie w Berlinie oraz we Frankfurcie nad Menem, a później w Berlińskim Instytucie Handlowym. W 1931 roku uzyskał tytuł doktora filozofii. W okresie międzywojennym, w latach 20. i 30., kierował tzw. Rosyjskim Ewangelicznym Biurem Prasowym oraz wydawnictwem „Ekkardt”, które w 1933 roku zostało przekształcone w „Nibelungen Verlag”. Specjalizowało się ono w publikacjach propagandowych o charakterze antysowieckim. W marcu 1931 roku A. Ert przystąpił do NSDAP, lecz w grudniu 1932 roku opuścił partię, by ponownie wstąpić w marcu 1935 roku. W 1933 roku objął przewodnictwo w Antykominternie (Zjednoczonym Związku Organizacji Antykomunistycznych w Niemczech), który opublikował książkę zatytułowaną „Вооруженное восстание: Разоблачения о попытке коммунистического переворота накануне национальной революции”. W publikacji tej twierdzono, że podpalenie Reichstagu przez komunistów było zainicjowane przez Sowietów, aby zabić Adolfa Hitlera i wywołać rewolucję światową. Od kwietnia 1936 roku pełnił funkcję redaktora naczelnego czasopisma „Volk”. W 1937 roku, z powodu konfliktu z departamentem polityki wewnętrznej NSDAP, został zmuszony do rezygnacji ze wszystkich zajmowanych dotychczas stanowisk. Napisał wiele książek oraz broszur o charakterze antysowieckim. Podjął także pracę jako referent w Urzędzie Statystycznym Rzeszy. Od końca czerwca 1941 roku służył jako oficer Wirtschaftsstab „Ost” przy Oberkommando der Wehrmacht (OKW) na froncie wschodnim. Po zakończeniu II wojny światowej współpracował z brytyjskim wywiadem i stał się członkiem tzw. Organizacji Gehlena. Następnie, aż do końca lat 60., pracował w Bundesnachrichtendienst (BND).