Adolf Władysław Drwota (ur. 26 stycznia 1880 w Chobocie, zm. 1 stycznia 1936 w Kościelisku) – major taborów Wojska Polskiego.
Życiorys
Adolf Władysław Drwota przyszedł na świat 26 stycznia 1880 roku w miejscowości Chobot, w rodzinie Ferdynanda i Bronisławy Marii z Wimmerów. Miał siedmioro rodzeństwa, w tym pięciu braci: Jana (1884-1959), Antoniego, Stanisława, Franciszka Ksawerego oraz Władysława, a także dwie siostry, Eugenię i Emilię. 19 marca 1912 roku poślubił Stefanię Mariannę z domu Mrazek (1888–1944).
W latach 1902–1903 odbył obowiązkową służbę wojskową jako jednoroczny ochotnik w c. i k. 13 pułku piechoty, stacjonującym w Krakowie i Bochni. 1 stycznia 1904 roku awansował na porucznika rezerwy piechoty. Był w tym czasie oficerem rezerwowym c. i k. 13 pułku piechoty. W 1905 roku został powołany do służby czynnej w stopniu porucznika (niem. Leutnant) ze starszeństwem od 1 listopada 1905 roku, ponownie wcielając się do c. i k. 13 pułku piechoty. W 1911 roku przeszedł w stan spoczynku. W latach 1911–1914, jako oficer stanu spoczynku, pełnił funkcję oficera magazynowego (niem. Magazinsoffizier) w c. i k. 1 Galicyjskim pułku ułanów we Lwowie. 1 maja 1912 roku awansował na starszego porucznika (niem. Oberleutnant).
28 listopada 1918 roku dołączył do Wojska Polskiego i został przydzielony do Żandarmerii Polowej. Jego pierwszym stanowiskiem było dowództwo powiatowe żandarmerii w Łodzi. 28 stycznia 1919 roku objął dowództwo Żandarmerii Okręgu Generalnego „Łódź” w Łodzi. 25 września 1919 roku formalnie został przyjęty do Wojska Polskiego z armii austro-węgierskiej, z zatwierdzeniem stopnia rotmistrza ze starszeństwem od 1 maja 1916 roku, i przydzielony do dowództwa żandarmerii Dowództwa Okręgu Generalnego „Łódź”. 1 października 1919 roku objął dowództwo stada ogierów w Mniszku. 12 listopada 1919 roku został przeniesiony do dyspozycji generała Józefa Hallera. Następnie został przeniesiony do rezerwy, ale pozostawał w służbie czynnej. 27 sierpnia 1920 roku, z dniem 1 kwietnia 1920, został zatwierdzony w stopniu rotmistrza kawalerii, w grupie oficerów byłej armii austriacko-węgierskiej. 28 lipca 1921 roku, jako rotmistrz kawalerii, został zwolniony do rezerwy, a następnie wcielony do 27 pułku ułanów.
Weryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 roku w korpusie oficerów rezerwowych taborowych, przydzielony w rezerwie do 10 dywizjonu taborów w Przemyślu. W grudniu 1923 roku został przydzielony do Szefostwa Remontu Dowództwa Okręgu Korpusu Nr X w Przemyślu na stanowisko referenta, pozostając oficerem nadetatowym 10 dywizjonu taborów. Od 1 lipca 1924 roku nosił tytuł oficera zawodowego w stopniu majora ze starszeństwem od 1 lipca 1919 roku i 2. lokatą w korpusie oficerów taborowych. W maju 1925 roku przydzielono go do Komendy Uzupełnień Koni Nr 25 w Brześciu nad Bugiem na stanowisko komendanta. 26 lipca 1926 roku, w wyniku redukcji stanów liczebnych formacji taborowych, został zatwierdzony na stanowisku dowódcy 10 szwadronu taborów. 30 kwietnia 1927 roku przeszedł w stan spoczynku. W 1928 roku mieszkał w Jaśle, a w 1932 roku był komisarzem rządowym w Załoścach.
W 1934 roku figurował w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Kraków Miasto. Miał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr V, będąc „przewidzianym do użycia w czasie wojny”. Zmarł 1 stycznia 1936 roku w Sanatorium Wojskowym w Kościelisku i został pochowany na Cmentarzu Podgórskim w Krakowie (kwatera IIIB-zach.-5) (pas 2-zach.-9).
Ze związku Adolfa i Stefanii Marii urodziło się dwóch synów: Eugeniusz i Władysław. Eugeniusz Mieczysław Drwota, urodzony 25 grudnia 1912 roku w Krakowie, był żołnierzem AK, używającym pseudonimu „Bronisław”. Od 1945 roku był członkiem Stronnictwa Demokratycznego, a w latach 27 października 1980 roku do 19 lutego 1982 roku pełnił funkcję członka Prezydium Dzielnicowego Komitetu Kraków-Podgórze tej partii oraz radnym Dzielnicowej Rady Narodowej Kraków-Podgórze w latach 1958–1961.
Jan Drwota, starszy brat Adolfa, urodził się 27 lutego 1884 roku w Dobroniowcach na Bukowinie. Był urzędnikiem kolejowym, żonaty z Leontyną z domu Czap, urodzoną 10 listopada 1882 roku, z którą miał syna Witolda oraz córkę Helenę, urodzoną 30 czerwca 1918 roku w Czerniowcach.
Witold Kazimierz Drwota, ps. „Murzyn”, przyszedł na świat 9 listopada 1914 roku w Obergrafendorf, w Dolnej Austrii. Był podporucznikiem Wojska Polskiego. W czasie powstania warszawskiego walczył w Grupie „Kampinos” i brał udział w natarciu na Dworzec Gdański.
Przypisy
Bibliografia
Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
Jan Suliński, Żandarmeria DOK IV – Łódź w latach 1919-1939, Centrum Szkolenia Żandarmerii Wojskowej, Mińsk Mazowiecki 2014, ISBN 978-83-63700-08-9.