Adolf Henryk Dąbrowski (urodzony 24 sierpnia 1877 w Wiłkomierzu, zmarły 13 marca 1951) – pułkownik piechoty Wojska Polskiego, odznaczony Orderem Virtuti Militari.
Życiorys
Dąbrowski przyszedł na świat 24 sierpnia 1877 roku w Wiłkomierzu, który wtedy był miastem powiatowym w guberni kowieńskiej. Pochodził z rodziny szlacheckiej, a jego rodzicami byli Antoni i Maria z Uścinowskich.
W młodym wieku wstąpił do Korpusu Kadetów w Pskowie, a 31 grudnia 1893 roku otrzymał stopień podoficera. W 1901 roku ukończył Odeską Szkołę Junkrów Piechoty i 31 lipca tego samego roku awansował na podpraporszczyka. Służył w 119 pułku piechoty w Mińsku, który należał do 30 Dywizji Piechoty. Awansował kolejno na stopnie: podporucznika 8 lipca 1902, porucznika 20 listopada 1906 (ze starszeństwem od 9 lipca 1906) oraz sztabskapitana 20 września 1910 (ze starszeństwem od 9 lipca 1910).
W trakcie I wojny światowej walczył w szeregach swojego pułku, doznając trzech ran: w okolicach Gołdapi, Warszawy oraz w Rumunii. 17 stycznia 1915 roku awansował na kapitana (ze starszeństwem od 9 lipca 1914), a następnie na podpułkownika. 29 grudnia 1915 roku objął dowództwo I batalionu. Od 1914 roku służył w armii rosyjskiej i był członkiem Polskiej Organizacji Wojskowej. W 1917 roku w I Korpusie Polskim w Rosji dowodził 9 pułkiem strzelców polskich oraz Brygadą Rezerwową.
Od 15 kwietnia 1919 do 27 czerwca 1920 roku dowodził 19 pułkiem piechoty, a później X Brygadą Piechoty (od 16 sierpnia 1920). 15 lutego 1921 roku został oddany do dyspozycji Oddziału V Sztabu Generalnego. 1 czerwca 1921 roku pozostawał w dyspozycji Ministerstwa Spraw Wojskowych, a jego macierzystym oddziałem był 10 pułk piechoty. 1 września 1921 roku został zatwierdzony na stanowisku dowódcy piechoty dywizyjnej 26 Dywizji Piechoty w Skierniewicach. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu pułkownika (ze starszeństwem od 1 czerwca 1919) i 94. lokatą w korpusie oficerów piechoty. Następnie został przeniesiony na to samo stanowisko do 27 Dywizji Piechoty w Kowlu. W lipcu 1923 roku przydzielono go do Rezerwy Oficerów Sztabowych przy Dowództwie Okręgu Korpusu Nr II w Lublinie, a także oddano do dyspozycji szefa poborowego w celu odbycia praktyki poborowej. W 1927 roku przeszedł w stan spoczynku.
W ramach osadnictwa wojskowego otrzymał działkę o powierzchni 16 ha w kolonii Kościuszków, w gminie Połonka powiatu łuckiego. W maju 1933 roku mieszkał w Warszawie przy ul. Grottgera 13. W 1934 roku, jako oficer w stanie spoczynku, figurował w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III. Miał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I i był „przewidziany do użycia w czasie wojny”.
Zmarł 13 marca 1951 roku i został pochowany obok żony Aleksandry (zm. 1938) na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera A10, rząd 3, grób 15). Nie miał dzieci.
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 3867
- Krzyż Walecznych
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Order Świętej Anny 3 stopnia z mieczami i kokardą – 17 grudnia 1916
- Order Świętego Stanisława 3 stopnia – 1912
- Order Świętej Anny 4 stopnia z napisem „Za odwagę” – 3 stycznia 1916
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
Dąbrowski Adolf. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.68-5972 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-04-29].
Общий список офицерским чинам русskiej императорской армии. Составлен по 1-е января 1909 г.. Sankt Petersburg: Drukarnia Wojskowa, 1909.
Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
Księga Chwały Piechoty. Bronisław Prugar-Ketling (red.). Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1992.