Adolf Bonifacy Bniński
Adolf Bonifacy Bniński, noszący herb Łodzia (urodzony 2 lutego 1815 w Biezdrowie, zmarły 5 kwietnia 1880 w Poznaniu) był hrabią, ziemianinem oraz właścicielem Gułtów. Był również inicjatorem i pierwszym prezesem komitetu Teatru Polskiego w Poznaniu.
Życiorys
Urodził się w Biezdrowie, w pobliżu Szamotuł, jako drugie dziecko hrabiego pruskiego, Floriana v. Florentyna Blińskiego (potwierdzonego hrabią w Kongresówce) oraz Joanny z domu Żółtowskiej herbu Ogończyk, 2 lutego 1815 roku.
Początkowo zdobywał wykształcenie w rodzinnym domu, a następnie uczęszczał do gimnazjum u ojców Pijarów w Warszawie, a później kontynuował naukę w liceum przy warszawskim Lesznie.
W latach 1830–31, mając zaledwie 15 lat, wziął udział w powstaniu listopadowym, służąc w korpusie Ramorino. Brał udział w bitwie pod Grochowem oraz pod Rogoźnicą. Dosłużył się stopnia porucznika w 2 pułku strzelców konnych i otrzymał złoty krzyż Virtuti Militari. W walkach powstańczych uczestniczył również jego brat Aleksander Florian (1814–1892).
Około 1841 roku objął majątek w Gułtowach, a w tym samym roku ożenił się z Eleonorą Węsierską.
Był wnukiem Ignacego Ruperta Bnińskiego oraz dziadkiem Adolfa Rafała Bnińskiego.
Działalność społeczna
W 1861 roku współtworzył Centralne Towarzystwo Gospodarcze dla Wielkiego Księstwa Poznańskiego. Był jednym z prezesów Rady Nadzorczej Poznańskiego Bazaru oraz członkiem zarządu Towarzystwa Naukowej Pomocy dla Młodzieży Wielkiego Księstwa Poznańskiego.
Pełnił funkcję radcy Ziemstwa Kredytowego w Poznaniu oraz był prezesem Towarzystwa Rolniczego Poznańsko-Szamotulskiego. Dla życia społecznego i kulturalnego Poznania przyczynił się głównie jako jeden z inicjatorów oraz od 1848 roku prezes Komitetu Teatralnego, którego celem było powołanie do życia Teatru Polskiego w Poznaniu.
Oprócz działalności społecznej rozwijał również karierę polityczną, będąc posłem na sejm prowincjonalny Wielkiego Księstwa Poznańskiego oraz od 1848 roku do Zjednoczonego Pruskiego Sejmu Stanowego.