Admirał Zacharow (ros. Адмирал Захаров) to radziecki, a później rosyjski niszczyciel rakietowy, będący czwartym okrętem projektu 1155 (typ Udałoj, ozn. NATO Udaloy), który oficjalnie klasyfikowany był jako duży okręt przeciwpodwodny. Okręt był w służbie od 1983 do 1994 roku i doskonale wpisywał się w struktury Floty Oceanu Spokojnego.
Budowa i opis techniczny
„Admirał Zacharow” był czwartym okrętem zbudowanym w ramach projektu 1155 (Friegat), znanym również od pierwszego okrętu oraz w zachodnich publikacjach jako typ Udałoj. Okręt został wpisany na listę floty 11 czerwca 1979 roku, a jego nazwa upamiętniała admirała Michaiła Zacharowa (1912–1978). Stępkę położono 16 października 1981 roku w stoczni Jantar w Królewcu (numer budowy 112), a okręt został zwodowany 4 listopada 1982 roku. Do służby wszedł 30 grudnia 1983 roku.
Okręty projektu 1155 klasyfikowane były jako duże okręty przeciwpodwodne (ros. bolszoj protiwołodocznyj korabl, BPK), jednak na zachodzie powszechnie uznawane są za niszczyciele. Ich głównym celem była walka z okrętami podwodnymi, w związku z czym były uzbrojone w osiem wyrzutni rakietotorped Rastrub-B, z ośmioma pociskami, oraz osiem wyrzutni torped kal. 533 mm przeznaczonych do zwalczania okrętów podwodnych. Zdolności w zakresie zwalczania okrętów podwodnych wzbogacały dwa pokładowe śmigłowce Ka-27PŁ. Dodatkowo, w skład uzbrojenia przeciwpodwodnego wchodziły dwa dwunastoprowadnicowe miotacze rakietowych bomb głębinowych RBU-6000. W obszarze uzbrojenia artyleryjskiego znajdowały się dwa pojedyncze działa uniwersalne kal. 100 mm AK-100 na dziobie oraz dwa zestawy działek obrony bezpośredniej w postaci dwóch par sześciolufowych, naprowadzanych radarowo działek 30 mm AK-630M (łącznie cztery działka). Uzbrojenie rakietowe miało na celu jedynie bliską obronę i według projektu składało się z dwóch kompleksów pocisków przeciwlotniczych i przeciwrakietowych bliskiego zasięgu Kinżał, z każdą jednostką wyposażoną w cztery bębnowe wyrzutnie pionowe, po jednej na dziobie i rufie (łączna liczba 64 pociski). Wczesne jednostki projektu 1155 nie miały pełnego uzbrojenia przewidzianego w projekcie, jednak „Admirał Zacharow” jako pierwszy z serii otrzymał wyrzutnie rakiet Kinżał. Zgodnie z niektórymi publikacjami, zamiast przewidzianych dwóch kompleksów, okręt miał jedynie jeden na rufie, również składający się z czterech bębnowych wyrzutni pionowych.
Okręty były wyposażone w odpowiednie systemy obserwacji technicznej, w tym kompleks hydrolokacyjny Polinom z antenami umieszczonymi w gruszce dziobowej, podkilowej oraz holowanej. „Admirał Zacharow” był wyposażony w stację radiolokacyjną dozoru ogólnego Friegat-MA (MR-750) umieszczoną na maszcie rufowym, lecz nie otrzymał stacji do wykrywania celów niskolecących Podkat, która była przewidziana na maszcie dziobowym. Okręt miał dwie wyrzutnie celów pozornych PK-2, ale brakowało mu przewidzianych w projekcie wyrzutni PK-10.
Napęd okrętu stanowiły dwa zespoły turbin gazowych M9 w systemie COGAG, napędzające po jednej śrubie. Każdy zespół składał się z turbiny marszowej D090 o mocy 9000 KM oraz turbiny mocy szczytowej DT59 o mocy 22 500 KM, co łącznie dawało moc napędu wynoszącą 63 000 KM. Okręt osiągał maksymalną prędkość 29 węzłów, a jego prędkość ekonomiczna wynosiła 18 węzłów.
Służba
„Admirał Zacharow” dołączył do Floty Oceanu Spokojnego 18 stycznia 1984 roku. W dniach 29 listopada – 3 grudnia 1987 roku złożył wizytę w Bombaju, a 12–16 maja 1988 roku odwiedził Wŏnsan.
17 lutego 1991 roku okręt doznał poważnych uszkodzeń w wyniku pożaru w maszynowni rufowej, po którym nie przeszedł już remontu (w niektórych źródłach podawana jest data 17 lutego 1992 roku). 5 lipca 1994 roku został wycofany ze służby. Następnie częściowo go rozbrojono i zakonserwowano – 29 września tego roku dokowano go w celu zaślepienia otworów w części podwodnej, a potem odstawiono w porcie Władywostoku. W 2002 roku został ostatecznie skreślony z listy floty i przeznaczony do złomowania.
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
Jurij Apalkow: Korabli WMF SSSR. Tom III. Protiwołodocznyje korabli. Czast 1. Bolszyje protiwołodocznyje i storożewyje korabli. Sankt Petersburg: Galeja Print, 2005. ISBN 5-8172-0094-5. (ros.).
Siergiej Bierieżnoj: Sowietskij WMF 1945-1995. Kriejsiera, bolszyje protiwołodocznyje korabli, esmincy (СОВЕТСКИЙ ВМФ 1945-1995. Крейсера, большие противолодочные корабли, эсминцы). 1995, seria: Morskaja Kollekcyja. Nr 1/1995. (ros.).
Milan Vego: Soviet Navy Today. Londyn: Arms & Armour Press, 1986, seria: Warships Illustrated. No.6. ISBN 0-85368-763-3. (ang.).
Aleksandr Pawłow: Wojennyje korabli Rossii 1997–1998 g. Wyd. V. Jakuck: 1997. (ros.).