Admirał Winogradow (ros. Адмирал Виноградов) to radziecki, a później rosyjski niszczyciel rakietowy, będący dziesiątym okrętem projektu 1155 (typ Udałoj, ozn. NATO Udaloy), który oficjalnie klasyfikowany jest jako duży okręt przeciwpodwodny. Okręt wszedł do czynnej służby w 1988 roku i jest częścią Floty Oceanu Spokojnego.
Budowa i opis techniczny
„Admirał Winogradow” jest dziesiątym okrętem zbudowanym w ramach projektu 1155 (Friegat), znanym również na zachodzie jako typ Udałoj (Udaloy). Okręt został wpisany na listę floty 21 lipca 1983 roku, otrzymując imię na cześć admirała Nikołaja Winogradowa (1905–1979). Stępkę położono 5 lutego 1986 roku w stoczni Jantar w Królewcu (numer budowy 116), a okręt został zwodowany 4 czerwca 1987 roku, wchodząc do służby 30 grudnia 1988 roku.
Okręty z projektu 1155 klasyfikowane są jako duże okręty przeciwpodwodne (ros. bolszoj protiwołodocznyj korabl, BPK), chociaż na zachodzie powszechnie uznawane są za niszczyciele. Głównym ich celem było zwalczanie okrętów podwodnych, dlatego wyposażone były w osiem wyrzutni rakietotorped Rastrub-B z ośmioma pociskami oraz osiem wyrzutni torped kal. 533 mm. Dodatkowo, dwa śmigłowce pokładowe Ka-27PŁ zwiększały ich możliwości w zakresie zwalczania okrętów podwodnych. Uzupełnieniem uzbrojenia przeciwpodwodnego były dwa dwunastoprowadnicowe miotacze rakietowych bomb głębinowych RBU-6000. Okręt dysponował również uzbrojeniem artyleryjskim, składającym się z dwóch pojedynczych dział uniwersalnych kal. 100 mm AK-100 na dziobie oraz dwóch zestawów artyleryjskich obrony bezpośredniej w postaci czterech sześciolufowych naprowadzanych radarowo działek 30 mm AK-630M. Uzbrojenie rakietowe służyło jedynie do bliskiej obrony i obejmowało dwa kompleksy pocisków przeciwlotniczych i przeciwrakietowych Kinżał, każdy z czterema bębnowymi wyrzutniami pionowymi, po jednym na dziobie i rufie (łącznie 64 pociski).
Okręty zostały wyposażone w różnorodne systemy obserwacji technicznej, w tym kompleks hydrolokacyjny Polinom z antenami w gruszce dziobowej, podkilową i holowaną. „Admirał Winogradow” posiadał pełny zestaw nowoczesnego wyposażenia, w tym stację radiolokacyjną dozoru ogólnego Friegat-MA (MR-750) na maszcie rufowym oraz stację wykrywania celów niskolecących Podkat na maszcie dziobowym, a także wyrzutnie celów pozornych PK-2 i PK-10.
Okręt napędzany jest przez dwa zespoły turbin gazowych M9 w systemie COGAG, które napędzają po jednej śrubie. Każdy zespół składa się z turbiny marszowej D090 o mocy 9000 KM oraz turbiny mocy szczytowej DT59 o mocy 22 500 KM, co łącznie daje moc napędu na poziomie 63 000 KM. Maksymalna prędkość wynosi 29 węzłów, a ekonomiczna prędkość 18 węzłów.
Służba
„Admirał Winogradow” wszedł w skład Floty Oceanu Spokojnego ZSRR, a później Rosji, 1 maja 1989 roku. Od 1994 roku należy do 44. Brygady Okrętów Przeciwpodwodnych Czerwonego Sztandaru w Władywostoku.
W dniach 31 lipca – 4 sierpnia 1990 roku okręt odwiedził San Diego w USA, a następnie w dniach 27–30 czerwca 1997 roku złożył wizytę w Tokio.
W 2016 roku okręt nadal był w służbie z numerem burtowym 572. 7 czerwca 2019 roku miał miejsce incydent, w którym śledząc amerykańskie okręty, wykonywał agresywne manewry grożące kolizją z krążownikiem USS „Chancellorsville” (CG-62) na Morzu Filipińskim.
W 2021 roku okręt został skierowany do remontu, który miał trwać do 2025 roku. Jak podają niepotwierdzone źródła, 10 marca 2021 roku podczas wyładunku torped w bazie Fokino doszło do wybuchu na okręcie, co stało się przyczyną remontu.
Przypisy
Bibliografia
Jurij Apalkow: Korabli WMF SSSR. Tom III. Protiwołodocznyje korabli. Czast 1. Bolszyje protiwołodocznyje i storożewyje korabli. Sankt Petersburg: Galeja Print, 2005. ISBN 5-8172-0094-5. (ros.).
Siergiej Bierieżnoj: Sowietskij WMF 1945-1995. Kriejsiera, bolszyje protiwołodocznyje korabli, esmincy (СОВЕТСКИЙ ВМФ 1945-1995. Крейсера, большие противолодочные корабли, эсминцы). 1995, seria: Morskaja Kollekcyja. nr 1/1995. (ros.).
A. Car′kow: Rossijskij Wojenno-Morskoj Fłot 2016 g. 2015, seria: Morskaja Kollekcyja. nr 12(193)/2015. (ros.).
Milan Vego: Soviet Navy Today. Londyn: Arms & Armour Press, 1986, seria: Warships Illustrated. No.6. ISBN 0-85368-763-3. (ang.).
Aleksandr Pawłow: Wojennyje korabli Rossii 1997–1998 g. Wyd. V. Jakuck: 1997. (ros.).