Admirał Tribuc
Admirał Tribuc (ros. Адмирал Трибуц) to radziecki, a później rosyjski niszczyciel rakietowy projektu 1155 (typ Udałoj, ozn. NATO Udaloy), który jest oficjalnie klasyfikowany jako duży okręt przeciwpodwodny. Okręt wszedł do czynnej służby w 1985 roku.
Budowa i opis techniczny
„Admirał Tribuc” był szóstym okrętem zbudowanym w ramach projektu 1155 (Friegat), znanego na zachodzie jako typ Udałoj (Udaloy). Okręt został włączony do floty 11 czerwca 1979 roku, a jego nazwa upamiętnia admirała Władimira Tribuca (1900–1977). Stępkę położono 19 kwietnia 1980 roku w stoczni im. A.A. Żdanowa w Leningradzie, a okręt został zwodowany 26 marca 1983 roku. Do służby wszedł 30 grudnia 1985 roku.
Okręty projektu 1155 są klasyfikowane jako duże okręty przeciwpodwodne (ros. bolszoj protiwołodocznyj korabl, BPK), ale w zachodnich źródłach często uznawane są za niszczyciele. Ich głównym zadaniem jest zwalczanie okrętów podwodnych, a ich uzbrojenie składa się z ośmiu wyrzutni rakietotorped Rastrub-B oraz ośmiu wyrzutni torped kal. 533 mm. W celu zwiększenia możliwości operacyjnych w zwalczaniu okrętów podwodnych, na pokładzie znajdują się dwa śmigłowce Ka-27PŁ. Uzupełnieniem uzbrojenia przeciwpodwodnego są dwa miotacze rakietowych bomb głębinowych RBU-6000. W zakresie uzbrojenia artyleryjskiego znajdują się dwa pojedyncze działa uniwersalne kal. 100 mm AK-100 na dziobie oraz dwa zestawy broni obrony bezpośredniej w postaci czterech sześciolufowych działek 30 mm AK-630M. Uzbrojenie rakietowe, przeznaczone głównie do obrony bliskiej, składa się z dwóch kompleksów pocisków przeciwlotniczych i przeciwrakietowych Kinżał, z czterema bębnowymi wyrzutniami pionowymi – po jednej na dziobie i rufie (łącznie 64 pociski). „Admirał Tribuc” był pierwszym okrętem tej serii, który otrzymał pełne uzbrojenie i wyposażenie zgodnie z projektem.
Okręty wyposażone są w nowoczesne środki obserwacji, w tym kompleks hydrolokacyjny Polinom z antenami w gruszce dziobowej, podkilową i holowaną. „Admirał Tribuc” posiada pełny zestaw wyposażenia późnych jednostek tego typu, w tym stację radiolokacyjną dozoru ogólnego Friegat-MA (MR-750) na maszcie rufowym oraz stację do wykrywania celów niskolecących Podkat na maszcie dziobowym, a także wyrzutnie celów pozornych PK-2 i PK-10.
Napęd jednostki składa się z dwóch zespołów turbin gazowych M9 w systemie COGAG, które napędzają po jednej śrubie. Każdy z zespołów składa się z turbiny marszowej D090 o mocy 9000 KM i turbiny szczytowej DT59 o mocy 22 500 KM, co daje łączną moc napędu wynoszącą 63 000 KM. Okręt osiąga maksymalną prędkość 29 węzłów, a prędkość ekonomiczną 18 węzłów.
Służba
„Admirał Tribuc” wszedł w skład Floty Oceanu Spokojnego 15 lutego 1986 roku.
W dniach 18–23 listopada 1987 roku okręt odwiedził Aden, a następnie w dniach 16–21 maja 1990 roku zawinął na wyspę Penang w Malezji. Od 5 grudnia 1992 do 23 maja 1993 roku brał udział w operacjach sił międzynarodowych na Zatoce Perskiej.
Od 22 grudnia 1994 roku do 2003 roku okręt znajdował się w rezerwie, przechodząc długotrwały remont w Władywostoku. W dniach 10–15 lutego 2004 roku złożył wizytę w Inczon z okazji stulecia bitwy pod Czemulpo.
W dniach 8–9 listopada 2008 roku ewakuował 22 rannych z atomowego okrętu podwodnego „Nierpa”, na którym doszło do pożaru.
W 2016 roku okręt wciąż był w służbie, z numerem burtowym 564.
W grudniu 2021 roku, w ramach przygotowań do inwazji na Ukrainę, wypłynął z grupą krążownika „Wariag” z Władywostoku na Morze Śródziemne, gdzie działał, nie wpływając na Morze Czarne. W lipcu 2022 roku jednostki te monitorowały amerykańską grupę lotniskowca USS „Harry S. Truman” (CVN-75) na Adriatyku.
Przypisy
Bibliografia
- Jurij Apalkow: Korabli WMF SSSR. Tom III. Protiwołodocznyje korabli. Czast 1. Bolszyje protiwołodocznyje i storożewyje korabli. Sankt Petersburg: Galeja Print, 2005. ISBN 5-8172-0094-5. (ros.).
- Siergiej Bierieżnoj: Sowietskij WMF 1945-1995. Kriejsiera, bolszyje protiwołodocznyje korabli, esmincy (СОВЕТСКИЙ ВМФ 1945-1995. Крейсера, большие противолодочные корабли, эсминцы). 1995, seria: Morskaja Kollekcyja. Nr 1/1995. (ros.).
- A. Car′kow: Rossijskij Wojenno-Morskoj Fłot 2016 g.. 2015, seria: Morskaja Kollekcyja. nr 12(193)/2015. (ros.).
- Milan Vego: Soviet Navy Today. Londyn: Arms & Armour Press, 1986, seria: Warships Illustrated. No.6. ISBN 0-85368-763-3. (ang.).