Admirał Spiridonow
Admirał Spiridonow (ros. Адмирал Спиридонов) to radziecki, a później rosyjski niszczyciel rakietowy projektu 1155 (typ Udałoj, ozn. NATO Udaloy), który był klasyfikowany jako duży okręt przeciwpodwodny. Okręt był w czynnej służbie od 1984 do 1997 roku i należał do Floty Oceanu Spokojnego.
Budowa i opis techniczny
„Admirał Spiridonow” był piątym okrętem zbudowanym w ramach projektu 1155 (Friegat), znanym także na zachodzie jako typ Udałoj (Udaloy). Okręt został włączony do floty 28 lipca 1981 roku, a jego nazwę nadano na cześć admirała Emila Spiridonowa (1925–1981). Stępkę położono we wrześniu 1981 roku w stoczni Jantar w Królewcu (numer budowy 113), a okręt zwodowano w lutym 1983 roku, wchodząc do służby 30 grudnia 1984 roku.
Okręty z projektu 1155 były uznawane za duże okręty przeciwpodwodne (ros. bolszoj protiwołodocznyj korabl, BPK), jednak na zachodzie klasyfikowane były jako niszczyciele. Ich głównym celem była walka z okrętami podwodnymi, dlatego wyposażono je w osiem wyrzutni rakietotorped Rastrub-B oraz osiem wyrzutni torped o kalibrze 533 mm przeznaczonych do zwalczania okrętów podwodnych. W celu zwiększenia efektywności w tym zakresie, na pokładzie znajdowały się dwa śmigłowce Ka-27PŁ. Dodatkowo, uzbrojenie przeciwpodwodne obejmowało dwa dwunastoprowadnicowe miotacze rakietowych bomb głębinowych RBU-6000. Okręt był także wyposażony w artylerię składającą się z dwóch pojedynczych dział uniwersalnych kal. 100 mm AK-100 na dziobie oraz dwóch zestawów artyleryjskich obrony bezpośredniej w postaci czterech sześciolufowych działek 30 mm AK-630M. Uzbrojenie rakietowe, zaprojektowane do obrony bliskiej, obejmowało dwa kompleksy pocisków przeciwlotniczych i przeciwrakietowych Kinżał, każdy z czterema bębnowymi wyrzutniami pionowymi, zlokalizowanymi na dziobie i rufie (łącznie 64 pociski). Pierwsze okręty projektu 1155 nie miały pełnego uzbrojenia zgodnego z projektem, a „Admirał Spiridonow” otrzymał jedynie jeden kompleks rakiet Kinżał na rufie, z czterema wyrzutniami.
Okręty były wyposażone w różne systemy obserwacji technicznej, w tym kompleks hydrolokacyjny Polinom z antenami w gruszce dziobowej, podkilową i holowaną. „Admirał Spiridonow” miał stację radiolokacyjną ogólnego dozoru Friegat-MA (MR-750) na maszcie rufowym, ale nie zainstalowano stacji do wykrywania celów niskolecących Podkat na maszcie dziobowym. Okręt był także wyposażony w dwie wyrzutnie celów pozornych PK-2, jednak nie umieszczono wyrzutni PK-10, które były przewidziane w projekcie.
Napęd okrętu stanowiły dwa zespoły turbin gazowych M9 w systemie COGAG, które napędzały po jednej śrubie. Każdy z zespołów składał się z turbiny marszowej D090 o mocy 9000 KM oraz turbiny mocy szczytowej DT59 o mocy 22 500 KM, co dawało łączną moc napędu wynoszącą 63 000 KM. Okręt mógł osiągnąć maksymalną prędkość 29 węzłów, natomiast prędkość ekonomiczna wynosiła 18 węzłów.
Służba
„Admirał Spiridonow” wszedł w skład Floty Oceanu Spokojnego ZSRR 4 marca 1985 roku, a później Floty Rosyjskiej.
Okręt odbył wizytę w Wŏnsan w dniach 4–8 lipca 1986 roku, a następnie w Bombaju od 8 do 12 sierpnia 1991 roku.
16 sierpnia 1997 roku został wycofany ze służby, a w 2003 roku przeznaczono go do złomowania.
Przypisy
Bibliografia
- Jurij Apalkow: Korabli WMF SSSR. Tom III. Protiwołodocznyje korabli. Czast 1. Bolszyje protiwołodocznyje i storożewyje korabli. Sankt Petersburg: Galeja Print, 2005. ISBN 5-8172-0094-5. (ros.)
- Siergiej Bierieżnoj: Sowietskij WMF 1945-1995. Kriejsiera, bolszyje protiwołodocznyje korabli, esmincy (СОВЕТСКИЙ ВМФ 1945-1995. Крейсера, большие противолодочные корабли, эсминцы). 1995, seria: Morskaja Kollekcyja. Nr 1/1995. (ros.)
- Milan Vego: Soviet Navy Today. Londyn: Arms & Armour Press, 1986, seria: Warships Illustrated. No.6. ISBN 0-85368-763-3. (ang.)
- Aleksandr Pawłow: Wojennyje korabli Rossii 1997–1998 g. Wyd. V. Jakuck: 1997. (ros.)