Admirał Oktiabrski (ros. Адмирал Октябрьский) to radziecki, a później rosyjski krążownik rakietowy z klasy projektu 1134A (oznaczenie NATO: Kresta II), który był oficjalnie klasyfikowany jako duży okręt przeciwpodwodny. Służył od 1973 do 1993 roku, będąc częścią Floty Oceanu Spokojnego.
Budowa i skrócony opis
„Admirał Oktiabrski” był szóstym okrętem z budowanego projektu 1134A (Bierkut-A), znanego również jako typ Kronsztadt, a w kodzie NATO oznaczanego jako Kresta II. Okręt został nazwany na cześć admirała Filipa Oktiabrskiego (1899-1969) i wpisany na listę floty 19 września 1969 roku. Budowę przeprowadzono w stoczni im. A.A. Żdanowa w Leningradzie (numer budowy 726). Stępkę położono 2 czerwca 1969, okręt wodowano 21 maja 1971, a do służby wszedł 28 grudnia 1973.
Okręty projektu 1134A były klasyfikowane jako duże okręty przeciwpodwodne (ros. bolszoj protiwołodocznyj korabl, BPK), jednak na zachodzie powszechnie uznawane są za krążowniki. Ich głównym celem była walka z okrętami podwodnymi, a w tym celu uzbrojone były w osiem wyrzutni rakietotorped Mietiel, które później w trakcie modernizacji w połowie lat 80. zostały wymienione na nowsze wyrzutnie Rastrub-B. Oprócz tego, posiadały dziesięć wyrzutni torped kal. 533 mm, umożliwiających wystrzeliwanie torped przeciw okrętom podwodnym. Do uzbrojenia przeciwpodwodnego dodano również dwa dwunastoprowadnicowe miotacze rakietowych bomb głębinowych RBU-6000 (144 bomby kal. 213 mm) oraz dwa sześcioprowadnicowe RBU-1000 (48 bomb kal. 305 mm). Możliwości w zwalczaniu okrętów podwodnych wzmacniał jeden pokładowy śmigłowiec Ka-25PŁ. Uzbrojenie artyleryjskie składało się z dwóch podwójnie sprzężonych dział uniwersalnych kal. 57 mm AK-725, umieszczonych nietypowo w dwóch wieżach na burtach, oraz dwóch zestawów artyleryjskich obrony bezpośredniej w postaci dwóch par sześciolufowych naprowadzanych radarowo działek 30 mm AK-630M (łącznie cztery działka). Uzbrojenie rakietowe obejmowało dwie dwuprowadnicowe wyrzutnie przeciwlotniczych pocisków rakietowych średniego zasięgu Sztorm-M, umiejscowione na dziobie i rufie, z zapasem 48 pocisków.
Okręty zostały wyposażone w odpowiednie systemy obserwacji technicznej, w tym stacje radiolokacyjne dozoru ogólnego Woschod (MR-600) na maszcie dziobowym oraz Angara-A (MR-310A) na maszcie rufowym, radary artyleryjskie, a także kompleks hydrolokacyjny Titan-2 (MG-332) z anteną w gruszce dziobowej.
Okręty projektu 1134A charakteryzowały się standardową wypornością wynoszącą 5600 ton i pełną wypornością 7535 ton. Długość kadłuba wynosiła 159 m, a szerokość 16,8 m. Napęd stanowiły dwa zespoły turbin parowych TW-12 o łącznej mocy 90 000 KM, z jedną śrubą napędową na każdy zespół. Parę zapewniały cztery kotły. Taki napęd umożliwiał osiągnięcie maksymalnej prędkości 33 węzłów oraz ekonomicznej prędkości 18 węzłów. Załoga liczyła 343 osoby, w tym 33 oficerów.
Służba
„Admirał Oktiabrski” wszedł w skład Floty Oceanu Spokojnego ZSRR 7 lutego 1974 roku.
W połowie lat 80. przeszedł remont połączony z modernizacją, podczas którego dostosowano go do rakietotorped Rastrub-B.
30 czerwca 1993 roku, z powodu złego stanu technicznego, okręt został wycofany ze służby. W listopadzie 1994 roku sprzedano go na złom do Indii.
Przypisy
Bibliografia
Jurij Apalkow: Korabli WMF SSSR. Tom III. Protiwołodocznyje korabli. Część 1. Bolszyje protiwołodocznyje i storożewyje korabli. Sankt Petersburg: Galeja Print, 2005. ISBN 5-8172-0094-5. (ros.).
Siergiej Bierieżnoj: Sowietskij WMF 1945-1995. Kriejsiera, bolszyje protiwołodocznyje korabli, esmincy. 1995, seria: Morskaja Kollekcyja. Nr 1/1995. (ros.).
Aleksandr Pawłow: Wojennyje korabli SSSR i Rossii 1945 – 1995 g. Wyd. III. Jakuck: 1994. (ros.).
Aleksandr Pawłow: Wojennyje korabli Rossii 1997–1998 g. Wyd. V. Jakuck: 1997. (ros.).