Admirał Nachimow (ros. Адмирал Нахимов) to radziecki krążownik rakietowy projektu 1134A (oznaczenie NATO: Kresta II), który oficjalnie klasyfikowany był jako duży okręt przeciwpodwodny. Jego służba trwała od 1971 do 1991 roku, a okręt ten był częścią Floty Północnej.
Budowa i opis techniczny
„Admirał Nachimow” był trzecim okrętem zbudowanym w ramach projektu 1134A (Bierkut-A), znanego również jako typ Kronsztadt, który w kodzie NATO oznaczany jest jako Kresta II. Nazwa okrętu upamiętnia XIX-wiecznego admirała Pawła Nachimowa. Budowę przeprowadzono w stoczni im. A.A. Żdanowa w Leningradzie (numer budowy 723). Stępkę położono 10 lipca 1967 roku (można spotkać także datę 15 stycznia 1968). Okręt został wprowadzony na listę floty 2 sierpnia 1968 roku, a wodowanie miało miejsce 15 kwietnia 1969 roku. Do służby wszedł 29 listopada 1971 roku.
Okręty projektu 1134A klasyfikowane były jako duże okręty przeciwpodwodne (ros. bolszoj protiwołodocznyj korabl, BPK), jednak na Zachodzie powszechnie uznawane są za krążowniki. Głównym celem tych jednostek była walka z okrętami podwodnymi, co zapewniało im osiem wyrzutni rakietotorped Mietiel, z ośmioma pociskami, które później miały być zastąpione nowszymi wyrzutniami Rastrub-B, ale brak jest informacji, czy „Admirał Nachimow” przeszedł taką modernizację. Dodatkowo, okręt był wyposażony w dziesięć wyrzutni torped kal. 533 mm, które umożliwiały wystrzeliwanie torped przeciw okrętom podwodnym. Uzbrojenie przeciwpodwodne uzupełniały dwa dwunastoprowadnicowe miotacze rakietowych bomb głębinowych RBU-6000 (z 144 bombami kal. 213 mm) oraz dwa sześcioprowadnicowe RBU-1000 (z 48 bombami kal. 305 mm). Możliwości w zakresie zwalczania okrętów podwodnych zwiększał jeden pokładowy śmigłowiec Ka-25PŁ. Uzbrojenie artyleryjskie składało się z dwóch podwójnie sprzężonych dział uniwersalnych kal. 57 mm AK-725, umieszczonych w nietypowych wieżach na burtach, oraz z dwóch zestawów artyleryjskich do obrony bezpośredniej, w postaci dwóch par sześciolufowych naprowadzanych radarowo działek 30 mm AK-630M (łącznie cztery działka). W zakresie uzbrojenia rakietowego znajdowały się dwie dwuprowadnicowe wyrzutnie przeciwlotniczych pocisków rakietowych średniego zasięgu Sztorm-M, rozmieszczone na dziobie i rufie, z zapasem 48 pocisków.
Okręty były również wyposażone w odpowiednie środki obserwacji technicznej, w tym stacje radiolokacyjne do ogólnego dozoru Woschod (MR-600) na maszcie dziobowym oraz Angara-A (MR-310A) na maszcie rufowym, radary artyleryjskie oraz kompleks hydrolokacyjny Titan-2 (MG-332) z anteną w gruszce dziobowej.
Okręty miały standardową wyporność wynoszącą 5600 ton, a pełną 7535 ton. Długość kadłuba wynosiła 159 m, a szerokość 16,8 m. Napęd stanowiły dwa zespoły turbin parowych TW-12 o łącznej mocy 90 000 KM, które napędzały po jednej śrubie. Parę zapewniały cztery kotły, co umożliwiało osiągnięcie maksymalnej prędkości 33 węzłów oraz ekonomicznej prędkości 18 węzłów.
Służba
„Admirał Nachimow” wszedł w skład Floty Północnej ZSRR 13 grudnia 1971 roku.
W dniach 24-29 września 1974 roku złożył wizytę w Hawanie na Kubie.
Okręt przeszedł remont w Murmańsku od lutego 1981 do czerwca 1982 roku. Kolejny remont rozpoczęto 1 marca 1989 roku, jednak z powodu problemów finansowych nie został on zakończony i 31 stycznia 1991 roku okręt został rozbrojony oraz wycofany ze służby. 4 listopada 1991 roku został skreślony z listy floty, a do końca 1994 roku został złomowany w Murmańsku. Zgodnie z innymi informacjami, w czerwcu 1992 roku podczas holowania na złom do Indii osiadł na skałach w pobliżu Durbanu.
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
Jurij Apalkow: Korabli WMF SSSR. Tom III. Protiwołodocznyje korabli. Czast 1. Bolszyje protiwołodocznyje i storożewyje korabli. Sankt Petersburg: Galeja Print, 2005. ISBN 5-8172-0094-5. (ros.).
Siergiej Bierieżnoj: Sowietskij WMF 1945-1995. Kriejsiera, bolszyje protiwołodocznyje korabli, esmincy. 1995, seria: Morskaja Kollekcyja. Nr 1/1995. (ros.).
Aleksandr Pawłow: Wojennyje korabli SSSR i Rossii 1945 – 1995 g. Wyd. III. Jakuck: 1994. (ros.).
Aleksandr Pawłow: Wojennyje korabli Rossii 1997–1998 g. Wyd. V. Jakuck: 1997. (ros.).