Admirał Makarow (ros. Адмирал Макаров) to radziecki, a później rosyjski krążownik rakietowy z projektu 1134A (oznaczenie NATO Kresta II), który był formalnie klasyfikowany jako duży okręt przeciwpodwodny. Okręt był w służbie od 1971 do 1992 roku i należał do Floty Północnej.
Budowa i opis techniczny
„Admirał Makarow” był czwartą jednostką zbudowaną w ramach projektu 1134A (Bierkut-A), znanego również jako typ Kronsztadt, a w oznaczeniach NATO jako Kresta II. Nazwa okrętu została nadana na cześć admirała Stiepana Makarowa, który działał w czasie wojny rosyjsko-japońskiej. Budowa miała miejsce w stoczni im. A.A. Żdanowa w Leningradzie (numer budowy 724). Stępkę położono 29 marca 1968 roku, chociaż niektórzy podają również datę 23 lutego 1969 roku. Okręt został wprowadzony na listę floty 2 sierpnia 1968 roku, a wodowanie miało miejsce 22 stycznia 1970 roku. Ostatecznie wszedł do służby 25 października 1972 roku.
Okręty projektu 1134A klasyfikowane były jako duże okręty przeciwpodwodne (ros. bolszoj protiwołodocznyj korabl, BPK), jednak w zachodnich krajach powszechnie uznawane były za krążowniki. Ich głównym celem było zwalczanie okrętów podwodnych, do czego służyły osiem wyrzutni rakietotorped Mietiel, które w 1985 roku zostały zmodernizowane na nowsze wyrzutnie Rastrub-B. Oprócz tego posiadały dziesięć wyrzutni torped kal. 533 mm, umożliwiających strzelanie torpedami przeciw okrętom podwodnym. Uzbrojenie przeciwpodwodne obejmowało również dwa dwunastoprowadnicowe miotacze rakietowych bomb głębinowych RBU-6000 (144 bomby kal. 213 mm) i dwa sześcioprowadnicowe RBU-1000 (48 bomb kal. 305 mm). Możliwości w zakresie walki z okrętami podwodnymi wsparł jeden pokładowy śmigłowiec Ka-25PŁ. W zakresie uzbrojenia artyleryjskiego znajdowały się dwa podwójnie sprzężone działa uniwersalne kal. 57 mm AK-725, zamontowane w dwóch wieżach na burtach, oraz dwa zestawy artyleryjskie do obrony bezpośredniej w postaci czterech sześciolufowych działek 30 mm AK-630M. Okręt był również wyposażony w dwie dwuprowadnicowe wyrzutnie przeciwlotniczych pocisków rakietowych średniego zasięgu Sztorm-M, umieszczone na dziobie i rufie, z zapasem 48 pocisków.
Okręty te były wyposażone w odpowiednie systemy obserwacji, takie jak stacje radiolokacyjne dozoru ogólnego Woschod (MR-600) na dziobowym maszcie oraz Angara-A (MR-310A) na maszcie rufowym, radary artyleryjskie oraz kompleks hydrolokacyjny Titan-2 (MG-332) z anteną w gruszce dziobowej.
Okręty projektu 1134A miały standardową wyporność 5600 ton i pełną wyporność wynoszącą 7535 ton. Długość kadłuba wynosiła 159 m, a szerokość 16,8 m. Napęd stanowiły dwa zespoły turbin parowych TW-12 o łącznej mocy 90 000 KM, które napędzały każdą z dwóch śrub. Parę zapewniały cztery kotły. Dzięki temu maksymalna prędkość wynosiła 33 węzły, a ekonomiczna 18 węzłów. W skład załogi wchodziło 343 osób, w tym 33 oficerów.
Służba
„Admirał Makarow” został włączony do Floty Północnej ZSRR 22 stycznia 1973 roku.
W dniach 24–29 września 1974 roku złożył wizytę w Hawanie na Kubie, a następnie w dniach 2–6 grudnia 1974 roku w Casablance w Maroku.
Okręt przeszedł remont w Murmańsku od 31 marca 1983 do 24 grudnia 1985 roku, połączony z modernizacją, podczas której dostosowano go do używania rakietotorped Rastrub-B oraz zamontowano system nawigacji kosmicznej Szluz (ADK-3M).
3 lipca 1992 roku, z powodu braku funduszy na kolejny remont, okręt został wycofany ze służby i zezłomowany. W 1994 roku sprzedano go do Indii w celu złomowania.
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
Jurij Apalkow: Korabli WMF SSSR. Tom III. Protiwołodocznyje korabli. Czast 1. Bolszyje protiwołodocznyje i storożewyje korabli. Sankt Petersburg: Galeja Print, 2005. ISBN 5-8172-0094-5. (ros.).
Siergiej Bierieżnoj: Sowietskij WMF 1945-1995. Kriejsiera, bolszyje protiwołodocznyje korabli, esmincy. 1995, seria: Morskaja Kollekcyja. Nr 1/1995. (ros.).
Aleksandr Pawłow: Wojennyje korabli SSSR i Rossii 1945 – 1995 g. Wyd. III. Jakuck: 1994. (ros.).