Admirał Jumaszew (ros. Адмирал Юмашев) to radziecki, a później rosyjski krążownik rakietowy z projektu 1134A (oznaczenie NATO Kresta II), który był oficjalnie klasyfikowany jako duży okręt przeciwpodwodny. Służył od 1977 do 1992 roku i był częścią Floty Północnej.
Budowa i krótki opis
„Admirał Jumaszew” był dziesiątym i ostatnim okrętem wybudowanym w ramach projektu 1134A (znanego również jako Bierkut-A) i oznaczanym w kodzie NATO jako Kresta II. Okręt został nazwany na cześć admirała Iwana Jumaszewa (1895-1972). Został wpisany na listę floty 15 stycznia 1973 roku. Budowę rozpoczęto w imieniu A.A. Żdanowa w Leningradzie (numer budowy 730). Stępkę położono 17 kwietnia 1975 roku, a okręt wodowano 30 września 1976 roku, wchodząc do służby 30 grudnia 1977 roku.
Okręty projektu 1134A były klasyfikowane jako duże okręty przeciwpodwodne (ros. bolszoj protiwołodocznyj korabl, BPK), jednak na zachodzie powszechnie są uznawane za krążowniki. Ich głównym przeznaczeniem była walka z okrętami podwodnymi, co zapewniało im osiem wyrzutni rakietotorped Mietiel, każda z ośmioma pociskami, które w połowie lat 80. zostały wymienione na nowocześniejsze wyrzutnie Rastrub-B. Dodatkowo, okręt był wyposażony w dziesięć wyrzutni torped kal. 533 mm, przeznaczonych do strzelania torpedami w kierunku okrętów podwodnych. Uzupełnieniem uzbrojenia przeciwpodwodnego były dwa miotacze rakietowych bomb głębinowych RBU-6000 (144 bomby kal. 213 mm) oraz dwa miotacze RBU-1000 (48 bomb kal. 305 mm). Możliwości w zakresie zwalczania okrętów podwodnych wspierał jeden pokładowy śmigłowiec Ka-25PŁ. Uzbrojenie artyleryjskie stanowiły dwa podwójnie sprzężone działa uniwersalne kal. 57 mm AK-725, umieszczone w nietypowych wieżach po obu burtach, oraz dwa zestawy obrony bezpośredniej w postaci pary sześciolufowych działek 30 mm AK-630M (łącznie cztery działka). Uzbrojenie rakietowe obejmowało dwie dwuprowadnicowe wyrzutnie przeciwlotniczych pocisków rakietowych średniego zasięgu Sztorm-M, umiejscowione na dziobie i rufie, z zapasem 48 pocisków.
Okręty były również wyposażone w nowoczesne środki obserwacji technicznej, w tym stacje radiolokacyjne ogólnego dozoru Woschod (MR-600) na dziobie oraz Angara-A (MR-310A) na rufie, radary artyleryjskie i kompleks hydrolokacyjny Titan-2 (MG-332) z anteną umieszczoną w gruszce dziobowej.
Okręty projektu 1134A miały standardową wyporność wynoszącą 5600 ton i pełną 7535 ton. Długość kadłuba wynosiła 159 m, a szerokość 16,8 m. Napęd stanowiły dwa zespoły turbin parowych TW-12 o łącznej mocy 90 000 KM, każdy z nich napędzał jedną śrubę. Parę zapewniały cztery kotły, co umożliwiało osiągnięcie maksymalnej prędkości 33 węzłów oraz prędkości ekonomicznej 18 węzłów. Załoga liczyła 343 osoby, w tym 33 oficerów.
Służba
„Admirał Jumaszew” w dniu 17 lutego 1978 roku został włączony do Floty Północnej ZSRR.
Okręt złożył wizytę na Seszelach w dniach 12-16 lipca 1984 roku.
Zgodnie z niektórymi publikacjami, w połowie lat 80. przeszedł remont połączony z modernizacją, w trakcie której dostosowano go do rakietotorped Rastrub-B.
3 lipca 1992 roku, z powodu złego stanu technicznego i braku funduszy na remont, okręt został wycofany ze służby. Na początku 1994 roku sprzedano go na złom do Indii.
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
Jurij Apalkow: Korabli WMF SSSR. Tom III. Protiwołodocznyje korabli. Czast 1. Bolszyje protiwołodocznyje i storożewyje korabli. Sankt Petersburg: Galeja Print, 2005. ISBN 5-8172-0094-5. (ros.).
Siergiej Bierieżnoj: Sowietskij WMF 1945-1995. Kriejsiera, bolszyje protiwołodocznyje korabli, esmincy. 1995, seria: Morskaja Kollekcyja. Nr 1/1995. (ros.).
Aleksandr Pawłow: Wojennyje korabli SSSR i Rossii 1945 – 1995 g. Wyd. III. Jakuck: 1994. (ros.).
Aleksandr Pawłow: Wojennyje korabli Rossii 1997–1998 g. Wyd. V. Jakuck: 1997. (ros.).