Admirał Isakow (ros. Адмирал Исаков) to radziecki, a później rosyjski krążownik rakietowy z projektu 1134A (oznaczony w NATO jako Kresta II), który był oficjalnie klasyfikowany jako duży okręt przeciwpodwodny. Służbę czynną pełnił od 1970 do 1993 roku i był częścią Floty Północnej.
Budowa i opis techniczny
„Admirał Isakow” był drugim okrętem zbudowanym w ramach projektu 1134A (Bierkut-A), znanego również jako typ Kronsztadt, który w kodzie NATO oznaczany jest jako Kresta II. Okręt został nazwany na cześć admirała Iwana Isakowa (1894–1967) i wciągnięty na listę floty 29 grudnia 1967 roku. Budowę przeprowadzono w stoczni im. A.A. Żdanowa w Leningradzie (numer budowy 722). Stępkę położono 15 stycznia 1967 roku, a okręt wodowano 22 listopada 1968 roku, w służbę wszedł 28 grudnia 1970 roku.
Okręty projektu 1134A były klasyfikowane jako duże okręty przeciwpodwodne (ros. bolszoj protiwołodocznyj korabl, BPK), jednak na zachodzie zazwyczaj uznawane są za krążowniki. Ich głównym przeznaczeniem było zwalczanie okrętów podwodnych, w związku z czym wyposażone były w osiem wyrzutni rakietotorped Mietiel, które w 1990 roku zostały zmodernizowane na nowsze wyrzutnie Rastrub-B. Dodatkowo okręt miał dziesięć wyrzutni torped kalibru 533 mm, umożliwiających wystrzeliwanie torped przeciw okrętom podwodnym. Uzbrojenie przeciwpodwodne wzbogacały dwa dwunastoprowadnicowe miotacze rakietowych bomb głębinowych RBU-6000 (144 bomby kalibru 213 mm) oraz dwa sześcioprowadnicowe RBU-1000 (48 bomb kalibru 305 mm). Możliwości w zakresie zwalczania okrętów podwodnych rozszerzał pokładowy śmigłowiec Ka-25PŁ. Uzbrojenie artyleryjskie stanowiły dwa podwójnie sprzężone działa uniwersalne kalibru 57 mm AK-725, umieszczone w dwóch wieżach na burtach, oraz dwa zestawy artyleryjskie obrony bezpośredniej w postaci dwóch par sześciolufowych, radarowo naprowadzanych działek 30 mm AK-630M (łącznie cztery działka). Okręt był również uzbrojony w dwie dwuprowadnicowe wyrzutnie przeciwlotniczych pocisków rakietowych średniego zasięgu Sztorm-M, umiejscowione na dziobie i rufie, z zapasem 48 pocisków.
Okręty były wyposażone w odpowiednie środki obserwacji technicznej, takie jak stacje radiolokacyjne dozoru ogólnego Woschod (MR-600) na maszcie dziobowym oraz Angara-A (MR-310A) na maszcie rufowym, radary artyleryjskie oraz kompleks hydrolokacyjny Titan-2 (MG-332) z anteną w gruszce dziobowej.
Okręty projektu 1134A miały standardową wyporność wynoszącą 5600 ton oraz pełną 7535 ton. Długość kadłuba wynosiła 159 m, a szerokość 16,8 m. Napęd stanowiły dwa zespoły turbin parowych TW-12 o łącznej mocy 90 000 KM, napędzające każdą po jednej śrubie, z czterema kotłami zapewniającymi parę. Dzięki temu osiągały maksymalną prędkość 33 węzły oraz ekonomiczną prędkość 18 węzłów. Załoga liczyła 343 osoby, w tym 33 oficerów.
Służba
„Admirał Isakow” wszedł w skład Floty Północnej ZSRR 16 stycznia 1971 roku.
Okręt operował również na Morzu Śródziemnym, gdzie działał od 1 marca do 31 lipca 1972 roku u wybrzeży Egiptu, wspierając ten kraj. W dniach 4-9 sierpnia 1973 roku odwiedził Hawanę, a następnie w dniach 2-10 grudnia 1982 roku złożył wizyty w Hawanie oraz Cienfuegos na Kubie.
Od 1 czerwca do 1 grudnia 1975 roku, w składzie 5 Eskadry Operacyjnej, brał udział w tzw. służbie bojowej na środkowym Atlantyku i Morzu Śródziemnym (razem z BPK „Admirał Zozula” oraz „Ogniewoj”).
Okręt przeszedł remont w Murmańsku od 9 października 1986 do 27 sierpnia 1990 roku, połączony z modernizacją, w trakcie której dostosowano go do rakietotorped Rastrub-B oraz zamontowano system nawigacji kosmicznej Szluz (ADK-3M). Jednak już 30 czerwca 1993 roku okręt został wycofany ze służby. Sprzedany na złom do Indii, podczas holowania osiadł na mieliznę u wybrzeży wyspy Kildin na Morzu Barentsa (przed 1998 rokiem).
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
Jurij Apalkow: Korabli WMF SSSR. Tom III. Protiwołodocznyje korabli. Czast 1. Bolszyje protiwołodocznyje i storożewyje korabli. Sankt Petersburg: Galeja Print, 2005. ISBN 5-8172-0094-5. (ros.).
Siergiej Bierieżnoj: Sowietskij WMF 1945-1995. Kriejsiera, bolszyje protiwołodocznyje korabli, esmincy. 1995, seria: Morskaja Kollekcyja. Nr 1/1995. (ros.).
Aleksandr Pawłow: Wojennyje korabli SSSR i Rossii 1945 – 1995 g. Wyd. III. Jakuck: 1994. (ros.).
Aleksandr Pawłow: Wojennyje korabli Rossii 1997–1998 g. Wyd. V. Jakuck: 1997. (ros.).