Admirał Isaczenkow (ros. Адмирал Исаченков) to radziecki, a następnie rosyjski krążownik rakietowy projektu 1134A (oznaczenie NATO Kresta II), który był oficjalnie klasyfikowany jako duży okręt przeciwpodwodny. Okręt był w służbie od 1974 do 1992 roku, należąc do Floty Północnej.
Budowa i skrócony opis
„Admirał Isaczenkow” był siódmym okrętem zbudowanym w ramach projektu 1134A (Bierkut-A), znanego również jako typ Kronsztadt, a w kodzie NATO oznaczanego jako Kresta II. Okręt został nazwany na cześć admirała Nikołaja Isaczenkowa (1902-1969) i wszedł na listę floty 4 lutego 1970 roku. Został zbudowany w stoczni im. A.A. Żdanowa w Leningradzie (numer budowy 727). Stępkę położono 30 października 1970 roku, okręt wodowano 28 marca 1972 roku, a do służby wszedł 5 listopada 1974 roku.
Okręty projektu 1134A były klasyfikowane jako duże okręty przeciwpodwodne (ros. bolszoj protiwołodocznyj korabl, BPK), jednak na zachodzie często uznawane były za krążowniki. Ich głównym przeznaczeniem było zwalczanie okrętów podwodnych, co realizowano dzięki ośmiu wyrzutniom rakietotorped Mietiel, które w 1986 roku zostały zmodernizowane na nowsze wyrzutnie Rastrub-B. Dodatkowo posiadały dziesięć wyrzutni torped kalibru 533 mm, które mogły wystrzeliwać torpedy przeciw okrętom podwodnym. W zakresie uzbrojenia przeciwpodwodnego znajdowały się także dwa dwunastoprowadnicowe miotacze rakietowych bomb głębinowych RBU-6000 (144 bomby kalibru 213 mm) oraz dwa sześcioprowadnicowe RBU-1000 (48 bomb kalibru 305 mm). Możliwości w zwalczaniu okrętów podwodnych wzmacniał jeden pokładowy śmigłowiec Ka-25PŁ. Uzbrojenie artyleryjskie obejmowało dwa podwójnie sprzężone działa uniwersalne kal. 57 mm AK-725, zamontowane nietypowo w dwóch wieżach na burtach, oraz dwa zestawy artyleryjskie obrony bezpośredniej w postaci dwóch par sześciolufowych naprowadzanych radarowo działek 30 mm AK-630M (łącznie cztery działka). W zakresie uzbrojenia rakietowego okręt dysponował dwiema dwuprowadnicowymi wyrzutniami przeciwlotniczych pocisków rakietowych średniego zasięgu Sztorm-M, umiejscowionymi na dziobie i rufie, z zapasem 48 pocisków.
Okręty te były wyposażone w odpowiednie systemy obserwacji, w tym stacje radiolokacyjne dozoru ogólnego Woschod (MR-600) na maszcie dziobowym oraz Angara-A (MR-310A) na maszcie rufowym, radary artyleryjskie oraz kompleks hydrolokacyjny Titan-2 (MG-332) z anteną w gruszce dziobowej.
Okręty projektu 1134A miały standardową wyporność wynoszącą 5600 ton i pełną 7535 ton. Długość kadłuba wynosiła 159 m, a szerokość 16,8 m. Napęd stanowiły dwa zespoły turbin parowych TW-12 o łącznej mocy 90 000 KM, napędzające każdą po jednej śrubie. Parę zapewniały cztery kotły. Taki napęd umożliwiał osiągnięcie prędkości maksymalnej 33 węzłów oraz ekonomicznej 18 węzłów. Załoga liczyła 343 osoby, w tym 33 oficerów.
Służba
„Admirał Isaczenkow” od 10 grudnia 1974 roku był częścią Floty Północnej ZSRR, a później Rosji.
W dniach 2-5 czerwca 1975 roku odbył wizytę w Casablance w Maroku.
Okręt przeszedł remont w Kronsztadzie od 3 grudnia 1982 do 1 sierpnia 1986 roku, połączony z modernizacją, w trakcie której dostosowano go do rakietotorped Rastrub-B.
Od stycznia do czerwca 1987 roku „Admirał Isaczenkow”, eskortując krążownik lotniczy „Kijew”, brał udział w tzw. służbie bojowej na Morzu Śródziemnym, działając w ramach 5. Eskadry Operacyjnej i śledząc okręty NATO.
3 lipca 1992 roku, z powodu zużycia oraz braku funduszy na kolejny remont, okręt został wycofany ze służby i rozbrojony. W marcu 1993 roku sprzedano go do Indii w celu złomowania.
Przypisy
Bibliografia
Jurij Apalkow: Korabli WMF SSSR. Tom III. Protiwołodocznyje korabli. Czast 1. Bolszyje protiwołodocznyje i storożewyje korabli. Sankt Petersburg: Galeja Print, 2005. ISBN 5-8172-0094-5. (ros.).
Siergiej Bierieżnoj: Sowietskij WMF 1945-1995. Kriejsiera, bolszyje protiwołodocznyje korabli, esmincy. 1995, seria: Morskaja Kollekcyja. Nr 1/1995. (ros.).
Aleksandr Pawłow: Wojennyje korabli SSSR i Rossii 1945 – 1995 g. Wyd. III. Jakuck: 1994. (ros.).
