Admirał Charłamow
Admirał Charłamow (ros. Адмирал Харламов) to radziecki, a później rosyjski niszczyciel rakietowy, będący jedenastym okrętem projektu 1155 (typ Friegat lub Udałoj, ozn. NATO Udaloy). Okręt ten jest klasyfikowany oficjalnie jako duży okręt przeciwpodwodny i pozostaje w czynnej służbie od 1989 roku.
Budowa i opis techniczny
„Admirał Charłamow” to jedenasty, a zarazem przedostatni okręt zbudowany w ramach projektu 1155 (Friegat), znanego od pierwszego okrętu jako typ Udałoj (Udaloy). Okręt został wprowadzony na listę floty 21 lipca 1983 roku, otrzymując nazwę na cześć admirała Nikołaja Charłamowowa (1905–1983). Stępkę położono 7 sierpnia 1986 roku w stoczni Jantar w Królewcu (numer budowy 117), a okręt zwodowano 29 czerwca 1988 roku, wchodząc do służby 30 grudnia 1989 roku.
Okręty projektu 1155 klasyfikowane są jako duże okręty przeciwpodwodne (ros. bolszoj protiwołodocznyj korabl, BPK), jednak w zachodnich krajach są powszechnie uznawane za niszczyciele. Ich głównym przeznaczeniem było zwalczanie okrętów podwodnych, a ich uzbrojenie składało się z ośmiu wyrzutni rakietotorped Rastrub-B oraz ośmiu wyrzutni torped kalibru 533 mm. Dodatkowo, możliwości w zakresie zwalczania okrętów podwodnych były wspierane przez dwa śmigłowce pokładowe Ka-27PŁ. Uzupełnieniem uzbrojenia przeciwpodwodnego były dwa dwunastoprowadnicowe miotacze rakietowych bomb głębinowych RBU-6000. Uzbrojenie artyleryjskie obejmowało dwa pojedyncze działa uniwersalne kalibru 100 mm AK-100 na dziobie oraz dwa zestawy artyleryjskie obrony bezpośredniej w postaci dwóch par sześciolufowych naprowadzanych radarowo działek 30 mm AK-630M (łącznie cztery działka). Uzbrojenie rakietowe, przeznaczone do bliskiej obrony, składało się z dwóch kompleksów pocisków przeciwlotniczych i przeciwrakietowych Kinżał, każdy z czterema bębnowymi wyrzutniami pionowymi, umieszczonymi po jednej na dziobie i rufie (łącznie 64 pociski).
Okręty zostały wyposażone w zaawansowane środki obserwacji technicznej, w tym kompleks hydrolokacyjny Polinom z antenami umieszczonymi w gruszce dziobowej, podkilowej i holowanej. „Admirał Charłamow” otrzymał pełny zestaw nowoczesnego wyposażenia, obejmujący stację radiolokacyjną dozoru ogólnego Friegat-MA (MR-750) na maszcie rufowym oraz stację do wykrywania celów niskolecących Podkat na maszcie dziobowym, a także wyrzutnie celów pozornych PK-2 i PK-10.
Napęd okrętu składa się z dwóch zespołów turbin gazowych M9 w systemie COGAG, które napędzają po jednej śrubie. Każdy zespół składa się z turbiny marszowej D090 o mocy 9000 KM i turbiny mocy szczytowej DT59 o mocy 22 500 KM, co łącznie daje moc napędu wynoszącą 63 000 KM. Maksymalna prędkość osiągana przez okręt wynosi 29 węzłów, natomiast prędkość ekonomiczna to 18 węzłów.
Służba
„Admirał Charłamow” od 1 kwietnia 1990 roku jest częścią Floty Północnej. W dniach 30 czerwca – 5 lipca 1993 roku odwiedził Halifaks w Kanadzie, a następnie w dniach 7–11 lipca tego samego roku zawinął do Bostonu. W dniach 8–11 lipca 1994 roku odwiedził Rotterdam.
W 2016 roku okręt wciąż był w służbie, posiadając numer burtowy 678.
Przypisy
Bibliografia
- Jurij Apalkow: Korabli WMF SSSR. Tom III. Protiwołodocznyje korabli. Czast 1. Bolszyje protiwołodocznyje i storożewyje korabli. Sankt Petersburg: Galeja Print, 2005. ISBN 5-8172-0094-5. (ros.)
- S. Bierieżnoj: Sowietskij WMF 1945-1995. Kriejsiera, bolszyje protiwołodocznyje korabli, esmincy (СОВЕТСКИЙ ВМФ 1945-1995. Крейсера, большие противолодочные корабли, эсминцы). 1995, seria: Morskaja Kollekcyja. nr 1/1995.
- A. Car′kow: Rossijskij Wojenno-Morskoj Fłot 2016 g. 2015, seria: Morskaja Kollekcyja. nr 12(193)/2015.
- Milan Vego: Soviet Navy Today. Londyn: Arms & Armour Press, 1986, seria: Warships Illustrated. No.6. ISBN 0-85368-763-3. (ang.)