Adlergrund

Adlergrund to nazwa dwóch latarniowców, które pełniły swoją rolę na Ławicy Orlej (niem. Adlergrund) na Bałtyku w latach 1884–1914 oraz 1922–1941. Umiejscowienie latarniowców w tym rejonie było odpowiedzią na trudności w oznaczaniu płycizn ławicy, której najpłytsze miejsca mają zaledwie 5 m głębokości, przy wykorzystaniu innych metod, na przykład pław.

Pierwszy latarniowiec

Pierwszy latarniowiec zbudowano w 1884 roku w gdańskiej Stoczni Cesarskiej, a jego koszt wyniósł 257 tys. marek. Był to drewniany żaglowiec o dwóch masztach, osiągający długość 40 m, szerokość 6 m i zanurzenie 3 m. Załoga liczyła od 6 do 8 osób. 21 sierpnia 1884 roku został zakotwiczony na pozycji 54°48′10″N 14°21′59″E, gdzie pełnił służbę do 1914 roku. W tym czasie został włączony do Kaiserliche Marine, a rok później zezłomowany.

Drugi latarniowiec

Drugi latarniowiec zadebiutował na Ławicy Orlej w 1922 roku. Był to stalowy statek o długości 47 m, szerokości 8 m i zanurzeniu 2,5 m, który został zwodowany w 1914 roku w szczecińskiej stoczni Nüscke & Co. AG. Początkowo nosił imię Almirante Abbreu i miał być darem Niemiec dla Brazylii, jednak plany te zostały pokrzyżowane przez wybuch I wojny światowej. Drugi latarniowiec został umiejscowiony na pozycji 54°50′N 14°22′E i służył tam (z wyjątkiem zim, kiedy udawał się do portu w Świnoujściu) aż do 1941 roku. Wówczas również on został włączony do floty Kriegsmarine i zatonął 3 maja 1945 roku na Zatoce Meklemburskiej po bombardowaniu przez brytyjski bombowiec. W 1953 roku jego wrak został wydobyty i zezłomowany.