Adjuvilo – sztuczny język pomocniczy
Adjuvilo to sztuczny język pomocniczy, który opiera się na esperancie. Został on stworzony w 1910 roku przez Claudiusa Colasa, francuskiego esperantystę posługującego się pseudonimem „Profesoro V. Esperema”. Mimo że adjuvilo jest pełnoprawnym językiem, nigdy nie został wykorzystany w komunikacji ustnej. Jego celem było stworzenie kompromisu pomiędzy esperantem a wtedy rozwijającym się językiem ido. Niektórzy dostrzegali w jego narodzinach próbę wprowadzenia zamieszania w rosnącym znaczeniu ruchu ido.
Przykładowy tekst (modlitwa „Ojcze Nasz”)
Patro nosa, qua estan en cielos, santa esten tua nomo, advenen tua regno, esten tua volo, quale en cielos, tale anke sur la tero; nosa panon omnadaga donen a nos hodie; nosas ofendos pardonen a nos, quale nos pardonan a nosas ofendantos e ne lasen nos fali en tento, ma liberifen nos de malbono.
Bibliografia
- Claudius Colas, L’Adjuvilo. Paris, Gamber, 1910. 32 s.
- Marco Pei, One Language for the World and How To Achieve It, Devin-Adair, New York, 1958. XVI + 291 s.