Adiuwanty w immunologii
Adiuwant, zwany również adjuwantem (pochodzący od łacińskiego słowa adiuvare, co oznacza pomagać lub wzmacniać), to substancja, która zwiększa poszczepienną odpowiedź odpornościową na wprowadzony antygen. Adiuwanty są wykorzystywane zarówno w badaniach naukowych, jak i w praktyce medycznej, na przykład w celu podniesienia skuteczności szczepionek. Idealny adiuwant nie powinien wywoływać odpowiedzi swoistej względem siebie. Termin ten został wprowadzony w 1926 roku przez Gastona Ramona.
Mechanizm działania adiuwantów, ze względu na ich różnorodność chemiczną, nie jest dokładnie określony. Wydaje się jednak, że jedną z ich kluczowych właściwości jest spowolnienie uwalniania antygenu. Zgodnie z teorią niebezpieczeństwa, adiuwanty mogą również dostarczać sygnał niebezpieczeństwa, co sprawia, że nawet antygeny, które normalnie nie wywołują odpowiedzi odpornościowej, mogą zostać „zauważone” przez układ odpornościowy.
Ogólnie rzecz biorąc, adiuwanty można podzielić na dwie główne kategorie: adiuwanty pochodzenia bakteryjnego (takie jak kompletny adiuwant Freunda, lipid A, dipeptyd muramylowy oraz endotoksyna) oraz adiuwanty niebakteryjne (takie jak wodorotlenek glinu, fosforan glinu, fosforan wapnia, witamina A, ISCOM, MF-59 oraz liposomy).
Przypisy
Bibliografia
Lecznicza moc DNA. „Świat Nauki”. 8/2010 (228), sierpień 2010. Prószyński Media. ISSN 0867-6380. brak numeru strony