Adiutant
Adiutant to oficer, który został przydzielony do dowódcy, pełniąc rolę jego pomocnika. Funkcja ta dotyczy dowódców oddziałów, takich jak batalion czy dywizjon, oraz wyższych rang. Głównym zadaniem adiutanta było załatwianie spraw personalnych oraz kierowanie wewnętrzną służbą jednostki.
Fligeladiutant
Fligeladiutant (niem. Flügeladjutant) to historyczny tytuł oficera, który pełnił funkcję adiutanta przy monarchach, znany również jako adiutant przyboczny.
Stopnie wojskowe
W kontekście francuskich sił zbrojnych, adiutant (fr. Adjudant) oznacza stopień wojskowy, który jest stosowany zarówno w armii francuskiej, jak i w Legii Cudzoziemskiej.
Adiutant major to ranga w armii francuskiej, która odpowiada pozycji adiutanta formacji lub oddziału w Wojsku Polskim.
Termin adiutant polowy był używany w Polsce w latach 1815–1830 i odnosił się do adiutanta dowódcy oddziału, w przeciwieństwie do adiunkta sztabu, który zajmował się pracą biurową.
Generał adiutant
Generał adiutant to rola w armii I Rzeczypospolitej oraz w innych armiach z tamtego okresu.
Adiutantura
Adiutantura to kancelaria dowództwa, której przewodniczył adiutant.
Mundur fligeladiutantów w Polsce
W czasach Stanisława Augusta, fligeladiutanci nosili biały mundur z niebieskimi wyłogami, niebieską kamizelkę oraz spodnie, a także złote ozdoby. W Księstwie Warszawskim było czterech fligeladiutantów: płk Hipolit Błeszyński, płk Franciszek Paszkowski, płk Czesław Pakosz oraz mjr Piotr Strzyżewski, którzy nosili mundur adiutantów polowych z srebrną szarfą na prawym ramieniu. W Królestwie Kongresowym liczba fligeladiutantów nie przekraczała sześciu (Czapski, Byszewski, Kierkor, Szydłowski, Dzierżanowski, Zakrzewski), a ich mundur adiutantów polowych był ozdobiony specjalnym haftem na kołnierzu.
Zobacz też
- Oficer ordynansowy
- Włodzimierz Ledóchowski – fligeladiutant cesarza Austrii Karola I Habsburga
- Adam Michał Zamoyski – fligeladiutant cara Mikołaja II Romanowa
Przypisy
Bibliografia
Encyklopedia Wojskowa. Otton Laskowski (red.). T. I: A.a – Custoza. Warszawa: Towarzystwo Wiedzy Wojskowej i Wojskowy Instytut Naukowo-Oświatowy, 1931.
Encyklopedia Wojskowa. Otton Laskowski (red.). T. II: Cuszima – Garibaldyści. Warszawa: Towarzystwo Wiedzy Wojskowej i Wojskowy Instytut Naukowo-Oświatowy, 1932.